Pin, Kwispel en Fout Haar van Homeland Security

De laatste weken van mijn Tijdje Vort reis ik in het Oosten van Amerika rond. Van het zuiden naar het noorden en met een omtrekkende beweging weer terug. In New Hampshire bleek, dat ik - voor mij - het makkelijkst via Canada naar Vermont kon rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Bij de grens terug naar Amerika bij Derby Line staat een lange rij auto’s. Langzaam schuifelen we richting de mensen van Homeland Security. Als ik aan de beurt ben, voel ik hem al komen: man alleen, van Amerika naar Canada en weer terug, oude Saab, kenteken uit Georgia, ‘geleend van een neef’ en een paspoort vol met voor hen onbekende stempels (Amerikanen zijn niet zo sterk in aardrijkskunde zeg maar) waaronder Arabische. De wat oudere beambte met snor stelt mij wat vragen en wil weten waar ik was voor ik in Canada was. “In Amerika”, antwoord ik te goeder trouw. “Hoe lang ben je in Canada geweest?” “Nou, eh… twee uur?”, zeg ik enigszins aarzelend. Fout antwoord natuurlijk. Ik zie het aan zijn gezicht. Hij vertrouwt het voor geen meter. Ik ben een schurk; een potentieel gevaar voor de Amerikaanse maatschappij. Hij wil mijn reisschema van de afgelopen maanden weten. Hoe dat kan, wat voor werk ik doe, waar ik vandaan kom, waar ik heen ga, wie de eigenaar van de auto is, van wie de bagage is. En ikke maar braaf antwoorden. In zijn ogen steeds foutere antwoorden. Hoe ik van Nederland naar Georgia ben gekomen. “Nou met het vliegtuig natuurlijk”, antwoord ik. “Eigenlijk ook weer niet trouwens”, voeg ik er aan toe. “Wel met het vliegtuig, maar niet uit Nederland. Maar uit Las Vegas”. Vast weer fout. “En waar ben je dan in de Verenigde Staten aangekomen?”. Ik moet even nadenken. “Eh… Hawaii”, zeg ik. Er komt een jongere Snorremans bij. Een kale met een zonnebril. Ze zijn het eens: ze hebben beet. Deze vage Nederlander in his old battered Saab van zijn even vage en foute neef uit Georgia heeft vast drugs opgehaald in Canada en die probeert hij nu de grens over te smokkelen. Selectee! Controle!
Ik moet met de auto een soort garage in. Daar staat een verveelde beambte met fout grijs haar en er zit een roodharige pin op een stoel sjaggie te kijken met een hond aan de lijn. Deze hond kwispelt vrolijk als hij mij ziet. Met zo’n bazin zou ik ook naar alle anderen vrolijk kwispelen. Ik moet de kofferbak openen en een formulier invullen. Pin loopt met Kwispel rond de auto. Fout Haar vraagt aan mij of ik wapens in de auto dan wel op mezelf heb. Mijn hemel, ik ben in hun ogen echt een boef! Even later zit Kwispel vrolijk in de kofferbak en snuffelt eens aan mijn rugzak en de achterbank. Daar valt voor hem niet veel te beleven. De rugzak gaat er uit. De man loopt met mijn paspoort een hokje binnen en ik probeer een gesprek met de Pin aan te knopen. Je moet toch wat op je vrije maandag. Ze heeft er geen zin in. Ik probeer met Kwispel aan de praat te raken, maar die durft niet. Als hij aardig doet tegen gespuis, krijgt hij vast van Pin geen eten, straks. Een andere man verschijnt, kijkt mij eens aan en verdwijnt ook in het hokje. Serious business zo te zien. Uit gewoonte stop ik mij handen in mijn broekzakken. “Handen uit je zakken!”, beveelt Pin. “Pardon?”, zeg ik. “Handen uit je zakken”, herhaalt ze. “Zakken leegmaken”, beveelt Pin. Ik frons eens naar haar er haal er vier verfrommelde papieren zakdoekjes uit. “En nu?”, vraag ik. “Openvouwen”, beveelt Pin. Ik ontfrommel de zakdoekjes. “Kijk”, beveel ik op mijn beurt. “Gezien?”, vraag ik er direct achteraan. Voor ze antwoord kan geven stop ik de zakdoekjes weer in mijn broekzak. Trut.
Het is tijd om mijn bagage te doorzoeken en daar mag ik niet bij zijn. Pin is erg chagrijnig en ook die kerels kijken bijzonder serieus. Fout Haar dirigeert mij de garage uit en posteert zich tussen mij en de ingang van de garage. Strak kijkt hij voor zich uit. Het lijkt net echt. “Daar gaan zitten”, snauwt Pin. Ik zie zo gauw geen stoel, alleen een soort grote ijzeren kist van een technische installatie. “Nou, ik zit de hele dag al”, zeg ik op een hele normale toon, “ik vind het niet erg om even te staan eigenlijk”. Ik verwacht hier dan ook geen reactie op. “YOU SIT RIGHT THERE RIGHT NOW!”, schreeuwt Pin plotseling. Precies op de manier die je op de TV ziet. Kwispel schrikt zichtbaar en probeert onder de auto weg te kruipen. Ik schuif mijn zonnebril iets naar beneden en kijk haar over de bril aan. Ik schud mijn hoofd. “Onvoorstelbaar!”, zeg ik tegen Fout Haar, die onbewegelijk blijft staan; hij is nog banger voor haar dan Kwispel. Na een kwartiertje zijn Pin en Kwispel klaar, Fout Haar geeft mijn paspoort terug en zegt dat ik verder kan. “Helemaal klaar?”, vraag ik. Pin zegt niets; die zit weer op haar stoel sjaggie te kijken. Kwispel kijkt mij verontschuldigend aan. “Helemaal”, zegt Fout Haar. “Nou heren, tabee dan”, zeg ik, Pin volledig negerend. Pin moet twee keer niezen. Ik hoop dat ze iets boosaardigs heeft opgelopen van een onbekend soort insect en dat er een ziekte naar haar vernoemd wordt.

THE GUYS FROM HOMELAND SECURITY

I have been travelling in the eastern part of the US for the past three weeks. Borrowed the 1995 Saab 900 S Convertible from my cousin in Carrollton GA and drove up north. In my next and last(!) travel blog I will tell you about it. Anyway, once in Maine I wanted to travel to Vermont and on the road map I spotted this road through Canada. it would be my third entry into Canada, however, a brief one. I had no problem crossing the border into Canada at Hereford Road (Canadian highway #141) in Québec, drove on for two hours and then I came to the border with the USA at Derby Lane, Vermont. It was very crowded there and we moved up very slowly to the guys 'n' dolls of Homeland Security. I got to the guy in his booth and he looked at me suspiciously. A middle-aged man, travelling alone with two backpacks in an old Saab borrowed from his cousin, Georgia licence plate (and Georgia is a long, long way down south!) and in possession of an unfamiliar passport (Dutch) with stamps and visa from suspicious countries (Arab, Turkey, China) and stamps and visa from countries he never knew they existed.
"Where were you before you went to Canada?", he asked me.
"In the US", I replied honestly.
"How long have you been in Canada?", he asked me.
"For about two hours".
He didn't trust that. This Dutchman was probably smuggling drugs of some kind.
"Your car is from Georgia?"
"Yes sir. Borrowed from my cousin".
"How did you get from Holland to Georgia?"
"By plane of course. Come to think of it, that's not true. I arrived by plane alright but from Las Vegas".
"So where did you arrive in the US?"
That was some time ago and I really had to think. "Eh… Hawaii".
That sounded funny to him. From Europe, which is closer to Georgia than to Hawaii, I first flew to Hawaii and then sort of flew back to mainland USA? To borrow this car? And drive up north? That I had flown in from Japan (visa in my passport) didn't occur to him. A closer look in my passport should also have told him that I had visited many countries in the past ten months. If so asked, I could have explained every single step of my journey which should have told him that I was a traveller. Not a crook.
But in his view I gave the wrong answers. In his eyes I was a potential danger to American society. He made me selectee, directed me to a check point and my car and luggage had to undergo a complete search. By this dreadful hostile woman with a very nice doggy sniff-sniff. The dog and me, we were the best of friends. He sniffed my car inside out, sniffed my luggage outside in and found no contraband, of course. Then they asked me if I had any weapons on me. I simply said 'no' and they took that for granted. After about thirty minutes they had finished searching my car and my luggage, handed me back my passport and I was free to go. They never searched me so I still feel they did only half their job. Anyway, the woman was hostile to me all the time (the men timid and afraid of her) and after the search she sat down, sneezed twice and looked rather miserable. I hoped she had been bitten by some sort of unknown insect and that a disease would be named after her ;-).