Yellowstone, magnetronmisère en Seattle

Via de Northeast Entrance (alt. 2450 m) ga ik het Yellowstone National Park (YNP) binnen. Kosten: $25. De maximum snelheid ligt overal op 72 km/u of lager. Ik stop voor wat foto’s van een kudde bizons. Die beesten grazen al lopend of lopen al grazend richting de weg. Ze moeten erg nodig oversteken, waarschijnlijk omdat het gras aan de overkant van de weg groener is. Bizons lijken aardig tam in hun gedrag. Dat zijn ze beslist niet. Het park waarschuwt daar ook voor: ze zijn wild, onvoorspelbaar en gevaarlijk. Bizons kunnen behoorlijk hard lopen: 50 km/u; dat is ongeveer drie keer zo hard als wij. Geen ontkomen aan dus. De Grand Canyon of the Yellowstone is erg mooi, net als de Tower Fall. De ‘Bleached Cliffs’ met de Yellowstone River was erg imposant. De geiser de ‘Old Faithful’ is de grootste werkende geiser van het YNP. Hij spuit ongeveer iedere negentig minuten heet water en stoom enkele tientallen meters de lucht in.
Ik scheur over de Highway 287 naar Townsend. Tijd om te eten. Ik stap bij een benzinepomp tevens winkel, tevens eetgelegenheid naar binnen. Ik weet direct dat het met de koffie niet gaat lukken. Er staan alleen van die Amerikaanse koffieautomaten. Ik pak een sandwich met vlees en (processed) kaas en ga naar de magnetron om mijn sandwich eetbaar te maken. Daar staat een mevrouw onmeunig te klooien. Zij heeft twee van die kant-en-klaar maaltijdjes gekocht in van die plastic bakjes met alufolie erover. Ze komt er helemaal niet uit. Haar dochtertje kijkt mij beteuterd aan. Het kind komt inmiddels om van de honger. “Hallo”, zeg ik tegen het schaap. Ze stopt haar duim in de mond en gaat tegen haar moeder aanstaan. Die stuurt haar naar pa, die even verderop achter een rek iets geels staat te eten. Twee andere kinderen staan al bij hem. Ze kijken op veilige afstand naar ma en de magnetron. Als die ontploft, dan is dan jammer van ma, maar zij leven dan in ieder geval nog. Maar ma staat dus te klojangen. “Lukt het niet?”, vraag ik belangstellend. “Nee, ik krijg hem niet aan de praat”. “Misschien moet je eerst op timer drukken en dan op start”, opper ik. Dat probeert zij, zonder resultaat. Ze rommelt verder. Vanaf de veilige afstand roept pa iets en ma kijkt met een vernietigende blik terug. “Vroeger had je gewoon een knop…”, zegt ma. Plots komt er geluid uit het apparaat en het bakje dat er in staat draait rond. “Hoe heb je dat gedaan?”, wil ik weten. “Nou, eerst druk je op cook, dan stel je de tijd in en dan druk je op start. Ik probeer het plastic folie van mijn broodje af te krijgen en dat lukt gewoon niet. “Heb je toevallig een mes op zak?”, vraag ik ma voor de grap. “Nee, hahaha, als ik nou padvinder was…”, lacht ze. Wat hebben we weer een lol, met ons tweeën in onze misère bij de magnetron. ‘Ping’ zegt het belletje. Ze haalt het bakje eruit en ze roert er in. “Oh soep”, stel ik vast. “Nee, macaroni-kaas”, zegt ze. Ze kijkt nog eens goed in het bakje. “Maar het lijkt inderdaad wel soep”, beaamt ze. Ze moet nog zo’n kansloos bakje doen. Het ziet er net zo vies uit als mijn koffie. “Ga jij maar eerst”, zegt ze en kijkt nog eens goed naar haar would-be macaroni. Ik laat mijn sandwich over aan de microgolven en zie de namaakkaas smelten. Hoppa, plastic vorkje en mes erbij en ik eet en drink de hele handel in de auto op. Ik spoel brood en koffie met water weg. Wat een leven.
Ben in Montana nog gestuit op een stel wilde Mustangs en ik ben even naar Amsterdam geweest.
Als laatste was de staat Washington aan de beurt. Wat een prachtige natuur! Dat was weer genieten. Seattle vond ik een mooie stad aan het water. Van het bussysteem snapte ik geen zak. Die blijken in het centrum ondergronds te rijden. Dat was lang wachten bij de bovengrondse halte en ik was trouwens niet de enige. Informatie over haltes en routes ontbreekt volkomen, dus ik heb met andere kansloze toeristen de halve stad gezien voor ik op mijn bestemming was. Ik ben naar de beroemde overdekte Pike Street Market geweest en ik wist niet hoe snel ik weer naar buiten moest. Vreselijk, wat een drukte. Busier than Bourke Street. Tegenover de Pike Place Market staat de allereerste (1971) Starbucksvestiging. Daar koffiedrinken was uiteraard een must. Uiteindelijk ben ik geëindigd in Portland, Oregon, waar ik mijn reis ook begonnen ben. Heb daar mijn auto ingeleverd (die Kia Optima is een uitstekende bak hoor) en Connie heeft mij onmeunig gematst met de huurprijs.
Volgende keer Canada! Treinen, bussen, boten, bossen, bergen, beren, wolven, water en ‘Canucks’ natuurlijk!

YELLOWSTONE NATIONAL PARK AND SEATTLE

I enter Yellowstone National Park (YNP) through the northeast gate at an altitude of 8000 ft (2450 m). The entrance fee is USD 25 and the maximum speed is 45 mph (72 km/u) or less. I stop for a herd of buffalo. These guys (and girls) look pretty tame but they are not. In fact, they are wild, unpredictable and dangerous. Their running speed is approx. 50 km/u (30 mph) so you always loose. Every year a couple of tourists realize this when they open their eyes in hospital. The Grand Canyon of Yellowstone is beautiful, just as the Tower Fall. Impressive were the Bleached Cliffs with the Yellowstone River. A visit to the

Old Faithful

was a must of course. This geiser sprays steam and hot water high in air every ninety minutes. It is the largest working geiser in YNP.
Washington was the last state to cross on my trip through the northwest of the US. Stayed at Anacortes and drove on to Seattle; a beautiful city on the waterfront (Puget Sound). The weather was great but public transport esp. the buses was a bit of a nuisance. I was waiting at what looked like a bus stop with some other tourists and we waited, and waited, till we discovered that the bloody buses ride underground! Which is not mentioned anywhere. The rest of the information was bollocks as well, so I had a forced sight seeing tour of Seattle before I finally got to my destination. Went to

The Needle

and to the famous covered Pike Street Market: I didn't know how fast to get out again. Let's say it was a bit crowded. I have seen some Starbucks during my journey but here, in Seattle, I went to the first Starbucks (1971) ever, just across Pike Place Market.
Eventually I drove back to Portland, Oregon and returned my Kia Optima rental car. Thus ending my trip of four weeks through Oregon, Idaho, Wyoming, Montana and Washington. I had a great time and I have seen beautiful nature and met so many friendly, helpful people. Next port of call is Canada. Trains, boats, forest, mountains, bears, wolves, water and

Canucks

of course!