'Und ewig dreht sich das Riesenrad'

Hallo allemaal. Op dit moment (zaterdag) zit ik in het café-restaurant van Schloss Schönbrunn. Hier hebben ze draadloos internet heb ik ontdekt. Wel laten de serveersters erg veel van hun dienbladen kapotvallen - misschien een nog oud-Weens gebruik? Gister ben ik naar het Wiener Prater geweest. Het Prater is in feite een groot pretpark midden in de stad. Met achtbanen, draaimolens, botsauto’s, snoep-, eet- en vreettentjes; eigenlijk met alles waar ik normaal gesproken met een grosse Bogen omheen loop. Nu dus ook. Het is vrij rustig in het park. Het is natuurlijk oktober op een doordeweekse dag. Een ritje met het reuzenrad is natuurlijk een must. ‘Und ewig dreht sich das Riesenrad’. Een kaartje is acht euro. Toe maar, dik zestien gulden. Door het tourniquetje kom je eerst in een tentoonstellingsruimte. Daar is een werkelijk prachtige tentoonstelling over Wenen en het Prater, in de reuzenradcabines die na de oorlog niet meer in het rad zijn opgehangen. Ik wil naar het rad zelf, maar twee meiden houden mij tegen. Of ik op de foto wil in een soort nep Riesenradcabine. Dan kan ik later beslissen of ik de foto hebben wil of niet. “Dat weet ik nu al hoor”, laat ik hen weten. Ik glimlach naar ze en loop door. Achter mij sluit de deur en hét wereldberoemde Wiener Prater Riesenrad begint te draaien. Het is prachtig herfstweer, een ietwat mistig namiddag zonnetje begeleidt ons naar boven en ik geniet van een prachtig uitzicht. Het heeft nu vijftien cabines; voor 1945 waren dat er dertig. Na een kwartiertje kom ik weer beneden. Ik duik het bijbehorende café in. Hier hebben ze nog gefilmd voor de James Bond-film ‘The Living Daylights'. Ik drink een biertje en wandel terug naar de metro. In no-time ben ik terug op de Stephansplatz. ’s Avonds ga ik op aanraden van receptioniste Jasmin eten in ‘Gutenberg’ aan de Lugeck. Dit café-restaurant is van dezelfde familie als mijn hotel/pension. “Gut-gut-Gutenberg”, zegt ze uitnodigend en ze laat haar saffierblauwe ogen twinkelen. Ik bestel de forel. Zelden zulke lekkere forel gehad. Met gekookte aardappelen en wat groente. Ein Viertel grüner Veltliner erbij en mijn avond kan niet meer kapot. Koffie toe en ik ben klaar voor vandaag. Ik heb mijn verblijf in Wenen inmiddels met twee nachten verlengd. Er is nog zoveel te doen en ik wil nog helemaal niet weg uit Wenen. Heerlijke stad; aanrader. Grüsse Miteinander!

WIENER PRATER

I am sitting in the grand café of ‘Schloß Schönbrunn’, the Schönbrunn Palace. They have wireless internet here, so drinking coffee and working on my travel blog in a cosy atmosphere. The waitresses here drop awfully much from their trays - may be an old Austrian custom? :)
So, about the Wiener Prater where I went yesterday by underground. The Prater is like a fun park in Vienna with roller coasters, merry-go-rounds, dodgems and a lot of little stands where one can buy candy, soft drinks and French fries. In fact it is one big permanent fair. The highlight of course is the Riesenrad, the world famous Viennese ferris wheel (grande roue). ‘Und ewig dreht sich das Riesenrad’ as they say in Vienna: and forever the Riesenrad goes round. The price of a ticket is eight euro’s [2008]. First you get to a truly beautiful exhibition about Vienna and the Prater. The exhibition items are displayed in real Riesenrad cabins - the one that they didn’t put up again after the Second World War. I came across two nice girls who tried to seduce me to sit in a fake cabin for a photograph.
“You can decide later if you want the picture or not”, they told me.
“My darlings”, I told them, “I already know”, smiled at them and continued my way.
Time to board the Riesenrad. The doors closed behind me and off we went. Here I was, finally, in the Viennese Riesenrad! The weather was lovely, a late afternoon sun accompanied us to the top from where we had a magnificent view. It has fifteen cabins, however, before WW2 there used to be thirty. After about fifteen minutes I was back on the ground. I had a beer in the café where they also filmed for the James Bond movie ‘The Living Daylights' (with Timothy Dalton). I took the subway (métro) back to Stephansplatz and in a matter of minutes I was back home.
Jasmin, the black-haired female receptionst with beautiful blue eyes sort of directed me to restaurant Gutenberg at the Lugeck for dinner. “Gut-gut-Gutenberg” (gut = good), she said to me invitingly and she let her sapphire-blue eyes twinkle. I had trout for dinner and it was the best trout I ever had. I drank grüner Veltliner (for the non-German speaking readers of my travel blog, that’s Weißwein*). I extended my stay in Vienna with two days because I just don’t want to leave this beautiful city and there are still so many things I want to see.

*White wine