Down Under!

G’day mate! (m/v) Het is zover: ik ben Down Under, in ‘Oz’, zoals ze Australië ook wel noemen. Zulutijd +9,5. Voor jullie in NL dus +8,5. Voorspoedige reis gehad van Singapore naar Darwin, met JetStar, een low budget dochter van Qantas. Ik heb dat via ‘Kent Holidays’ in Chinatown geregeld. Nou ja, Alice Yen dan. Net als veel Chinezen in Singapore sprak ze wel Engels, maar de uitspraak was allerbelabberdst. Komt omdat ze thuis en in Chinatown onderling alleen Chinees (Mandarijn) spreken. Dus wordt het met de Engelse uitspraak nooit wat. De gegevens in mijn paspoort waren voor onze Alice Yen niet helemaal duidelijk. “Yoo haffa Aastraalian paaasssssport?” Nee lieverd. Binnenin het paspoort wees ik aan: ‘Kingdom of The Netherlands’. O ja. Mijn naam kwamen ze ook niet uit. Begrijpelijk, van hun namen kunnen wij ook geen chocola maken. Of ik drie voornamen had en dan ook nog een achternaam die weer uit twee woorden bestond? Jawel mevrouw. Mijn paspoort ging langs vier verschillende mensen voor ze begrepen wat waar op het computerscherm ingevuld moest worden. Het boeken van mijn vlucht had nogal wat voeten in aarde. Ik zat op een hard marmeren draaikrukje, zonder iets te drinken en zonder iets te lezen. Af en toe stond ik op en beerde ik wat ijs om de tijd te doden.
Ik ben zaterdagavond de 6e om half elf uit Singapore vertrokken en ben vanmorgen (zondag) om half vijf in Darwin, Australië aangekomen. Maar niet zonder slag of stoot! Als je zo de wereld rondreist, weet je vooraf dat er hier en daar wel dingen mis zullen gaan. ‘Mishaps’, noemde Maureen dat in een mailtje voor ik vertrok. Bij het inchecken op Changi Airport gooide ik mijn in felgeel verpakte grote rugzak op de weegband. Dat was volgens de incheckjuffrouw niet helemaal de bedoeling. Wat dan? Daar is die band toch voor? “Your ticket states that you only have hand luggage. That is why you have cheap fare. You cannot take check-in luggage”. Hoezo?! Ik kan die rugzak toch moeilijk in Singapore achterlaten. “You can take it ofcourse, but then you have to pay a penalty of 160 dollars”. Wááát?! Bleek dat het reisbureau mij vergeten was te vragen of ik ook ruimbagage had en mij alleen met handbagage geboekt had. Geen wonder dat mijn vlucht zo goedkoop was. Foutje, bedankt. Ik vond Alice Yen ineens een stuk minder aardig, met d’r Chinese geslis. Dat gezeik ook met die Chinezen. Opwinden had geen zin en ik betaalde de boete. “Ik ben binnenkort jarig”, probeerde ik nog, maar de mevrouw van de boetes was onverbiddelijk. Gelukkig kreeg ik wel een stoel aan het gangpad én -ongevraagd - bij de nooduitgang. Naast mij hoorde ik drie Australische jongens ook een stoel bij de nooduitgang vragen en die moesten daar S$ 80 de man voor betalen (is vaker zo, bij low cost carriers). Waarschijnlijk heeft de incheckjuffrouw mij gematst vanwege de boete. De bugdgetvlucht viel enorm mee. De cabin crew was uiterst professioneel en vriendelijk. Schoon toestel en leren bekleding. Maar ik heb geen oog dichtgedaan. Ik ben voor het eerst de evenaar gepasseerd; geen Neptunus gezien hoor, op tien kilometer hoogte - zeker hoogtevrees.
De Australische customs behandelden ons als criminelen. Super onvriendelijk. Vooral de mevrouw met de snuffelhond was ronduit agressief. Ze beval ons al rennend met de hond om alle bagage ‘down’ te brengen. “Down, down!”. Of laag op je bagagetrolley of op de grond. Zodat de hond er bij kon. Een Indiaase man, die het zo gauw allemaal niet snapte, sloeg ze letterlijk de rugzak uit zijn handen op de grond. Dat moet je mij niet flikken, dacht ik. En voor die hond was ik al helemaal niet bang, dat was zo’n lamme goedzakkerige kansloze Bassett. Een hele jonge nog. Op van die korte pootjes. Die zet je op een rolschaats, je geeft ‘m een zetje en je ziet ‘m nooit meer terug, hahaha! Kneuzen. Als ze nou eens beginnen met grotere honden. Uit wraak heb ik niets aangegeven en ik mocht gewoon door. Met hoestdrank en malariapillen (medicijnen; moest je eigenlijk opgeven) en drie potten met vitaminen en mineralen (eigenlijk ook). Ik slaap in de ‘Poinciana Inn’, een soort motel, hartje Darwin.
Vandaag Darwin centrum beetje verkend. De zon scheen uitbundig en het was zeker 35 graden. Goed ingesmeerd met factor 30, pet en zonnebril op, water mee. Ik was nog geen halfuur onderweg of het begon te regenen. De eerste Aborigines gezien. (Klinkt alsof dat een bezienswaardigheid is, maar zo bedoel ik het niet.) Die zaten in de regen in het gras, met flessen drank. Even verderop zat er een op een bankje, ook met een fles drank en hij riep om de zoveel tijd iets, tegen niemand. Onder een boom lag een andere te slapen, lege fles naast zich. Ik had mij de kennismaking met de Australische Aborigines eigenlijk wat anders voorgesteld. Hier staan hele andere bomen dan bij ons en ik zag en hoorde ook hele andere vogels. Met felgele snavels, wit met blauwe vogels en grote zwarte vogels, die met hun poten grote gaten in de grond stonden te graven. Ze keken mij eens scheef aan en ik keek net zo terug. Een vader speelde cricket met zijn zoontje, gewoon, in de blote bast in de regen; je droogt toch zo weer op. Joggers die me vriendelijk “g’day” toewensten en gewone wandelaars, zoals ik.
Nou, het grote avontuur op het zuidelijk halfrond is begonnen! Als alles gaat als gepland, blijf ik enige maanden op de onderste helft van onze aardkloot. Maar: ‘Life is what happens, while you’re making other plans’. Soms leef ik bij de dag. Misschien wel het beste. Ik zit nu dacht ik zo’n 14.000 km van NL af.


DOWN UNDER!
G’day mate! Here I am: finally Down Under, also known as Oz. In Darwin it is GMT +9,5. I had a good flight from Singapore with Jetstar, a subsidiary of Qantas (Queensland And Northern Territory Aerial Services - hardly anyone knows this ;-)). It is a low cost carrier, but everything was impeccable. Friendly staff and leather seats even! Maureen my dear friend in Australia, however, already had warned me about little mishaps that undoubtedly would occur. Obviously one cannot travel around the world unpunished. So at Singapore Changi Airport I checked in and threw my in neon yellow wrapped big back pack on the conveyer. The lady behind the check-in counter told me that I couldn't take any check-in luggage. I looked at her stupefied.
"Why not?", I asked.
“Your ticket states that you only have hand luggage. That is why you have cheap fare. You cannot take check-in luggage”.
"I hardly can leave it in Singapore when I depart for Australia, now can I?"
“You can take it of course, but then you have to pay a penalty of 160 Singapore dollars”.
The travel agency in Singapore, where I had booked my flight, had simply forgotten to ask me whether I had any check-in luggage. No wonder I had such a cheap ticket. It was Hobson's choice. Take it or leave it, literally. I had to pay the fine at another desk.
"160 dollars please", the lady said.
"Within a few days it is my birthday…", I tried.
"I'm sure it is", she replied and looked at me. "160 dollars, please?"
Luckily I had an aisle seat that was right next to an emergency exit, which meant extra room for my legs. Without surcharge. Two other guys wanted a similar seat, got it but each had to pay SGD 80 for it. So the check-in lady had made me deal without me knowing it, probably because of the fine. High in the air I passed the equator but no sign of Neptune at this altitude. He probably has fear of heights.
Australian Customs very early in the morning is another story. We were treated like we were criminals. This lady with a dog - doggy sniff sniff - ran around and actually yelled at us to put our luggage to the floor. "Down, down!" she yelled three or four times. We had to put it down for the dog of course, a young Bassett and we all know that these lambkin-like dogs don't hurt nobody but they are not very big, are they? Luggage on the floor so that Bassett could do his sniff-sniff stuff. Also the guys behind the counters to check and stamp passports were not very friendly either. I am sorry to say that my first encounter with Ozzie officials wasn't very promising.
I booked at the Poinciana Inn in the middle of Darwin and went straight to bed to catch up on some sleep. Later that day I walked about the centre of Darwin, terrible hot, 35ºC (95ºF). Suddenly it started to rain quite heavily, another tropical thunderstorm. I saw my first Aborigines, laying in the park, just doing nothing and drinking booze (Fr. boissons alcooliques). I saw trees and birds that I had never seen before. A father and son practicing cricket in the park (in the pouring rain!) and joggers, who wished me g'day! My adventure on the southern hemisphere has started. I am like 14.000 km (8700 mile) from home. I am contemplating staying here for a couple of months. However, ‘life is what happens, while you’re making other plans’. One never knows...