Adelaide - heerlijke stad!

Omdat ik een paar dagen onderweg geweest ben, heb ik amper tijd gehad om mijn reisblog bij te werken. Even terug naar Adelaide; jullie hebben nog wat foto’s tegoed. ‘Tarndanyangga’, zo heet Adelaide in Aboriginaltaal en het betekent ´place of the Red Kangaroo´. Het heeft een Middellandse Zeeklimaat: zachte winters en droge, warme tot hete zomers met gemiddelde dagtemperaturen van een graad of 28, met uitschieters van boven de dertig.
Ik ben de laatste dag in Adelaide naar het Ayers House en de Adelaide Botanic Gardens geweest. Het Ayers House alleen van buiten bekeken; geen zin in een guided tour. De botanische tuin is in 1855 aangelegd en strekt zich over twintig hectare uit. Heerlijk rondgelopen. In een glazen gebouwtje staat de ‘Amazon Waterlily Pond’, de waterlelie vijver zeg maar. Er was welgeteld één waterlelie open, de Egyptische Blauwe Lotus. Voor de rest dreven er alleen maar hele grote groene waterleliebladeren in de vijver. Het mooiste van dit glazen waterleliegebouwtje waren wat mij betreft de deurknoppen. Grote, roze-lila, massief glazen bolle deurknoppen, met een omvang van twintig centimeter. Werkelijk prachtig (foto). Tot grote verbazing van de andere bezoekers, die allemaal die lelijke leliebladeren stonden te fotograferen, zagen ze mij foto’s van de deurknoppen nemen. Aan een ouder echtpaar legde ik uit, dat ik een boek aan het schrijven was over deurknoppen van de wereld en dan met name over de ontwikkelingen in materiaal- en kleurtoepassingen. Dat deze deurknoppen in mijn boek moesten, snapten ze helemaal en ze knikten mij dan ook bemoedigend toe. Hebben ze weer iets te vertellen, zondag bij hun theekransje, hahaha!
In restaurant ‘Brunelli’ nam een meisje in een groen poloshirt met ‘Brunelli’ op de voorzijde geborduurd, mijn bestelling op. Ze was er van overtuigd dat ik uit Canada kwam; ik had immers een Canadees accent. Zij heeft een jaar op Vancouver Island gewerkt, dus zij kon het weten. Ze was stomverbaasd toen ik vertelde, dat ik uit Nederland kwam. Ik bestelde een pizza Marinare en een groot glas vers geperste jus. Die moest ik bij de drankenbalie halen, waar een andere mevrouw stond. Ik kreeg een bonnetje mee. Ik liep daar naar toe en zij had ook zo’n groen poloshirt aan.
“It’s a small world”, begroette ik haar in een melige bui. “Your name is Brunelli too”.
Ze keek me eens met een half oog aan en vervolgens keek ze naar mijn donkerrode poloshirt waar niets op stond.
“Then you are a nobody”, pareerde ze.
“Dat had je nou niet moeten zeggen", zei ik. "Dat is slecht voor mijn ego”.
“Eigen schuld”, meende ze.
Ik gaf haar mijn bonnetje.
“O, nog vers geperst ook? Nou, vooruit dan maar”.
Daarna mijn auto gehaald - op naar de Great Ocean Road!


ADELAIDE BOTANIC GARDENS, DOOR-KNOBS AND MY EGO
The name of Adelaide in the Aboriginal language is Tarndanyangga which means ‘place of the Red Kangaroo’. The climate is in fact my favorite: Mediterranean. (Oui ma Brioline, c’est vrai! :-)) On Boxing Day I went to the beach again. The weather was much nicer than on Christmas Day; as the beach guards wrote on their little blackboard: 'conditions awesome!’ I also visited Ayers House (you know, the guy Ayers Rock was named after) and the Adelaide Botanic Gardens, which date from 1855. I just wandered about, the weather was great. In one of them glass houses they have the ‘Amazon Water Lily Pond’. Just one of the water lily’s was open, the Egyptian Blue Lotus. I can’t remember what it looked like; blue probably. The rest of the pond was covered with large green leaves of water lily’s. This glass house had the most remarkable door-knobs I had ever seen! Large, made of glass and with a beautiful pink-purple colour. While everybody else was taking pictures of those ugly green leaves, I took pictures of the door-knob. An elderly couple came up to me and asked what I was doing. I explained to them that I was working on a book about ‘public door-knobs of the world’ and in particular about the developments in material and colour applications. They very well understood that these door-knobs had to be present in my book. (I shouldn’t be doing things like this…)
Before I left Adelaide by rental car I had a bite to eat at Brunelli’s. A girl wearing a green polo shirt with ‘Brunelli’ embroidered on the front took my order. She was convinced that I originated from Canada. I had an Canadian accent, period. She herself had been working on Vancouver Island for a year so she should know. She was bewildered (Fr. stupéfait) when I told her that I was from The Netherlands. I ordered a pizza Marinare and a large glass of fresh orange juice. She gave me a token and I had to collect my drink at another counter which was staffed by a woman wearing the same green polo shirt.
“It’s a small world”, I greeted her. “Your name is Brunelli too”.
She first looked at me suspiciously, then at my dark red polo shirt without text.
“Then you are a nobody”, she parried.
“You shouldn’t have said that”, I complained. “It is very bad for my ego”.
“Blame yourself”, she said.
I gave her my token and she looked at it.
“You even want is freshly squeezed do you? Well, only this time then”.
After the delicious large pizza Marinare I collected my white Ford Focus with the steering wheel at the right side of the car (the ‘wrong’ side for me) making me drive at the left side of the road.
Great Ocean Road - here I come!