Blue Mountains, caffè latte en Skippy voor diner

Ik ben inmiddels in Faulconbridge, New South Wales (NSW) en ik ben te druk met de omgeving bezoeken (Springwood, Katoomba, Blue Mountains National Park), boodschappen doen, bekenden bezoeken, borrelen, bijpraten op de veranda en niets doen, hahaha! De treinreis van Melbourne naar Sydney verliep eigenlijk probleemloos. Toen we eenmaal reden dan. Het was weer een typisch gaval van ‘hurry & wait’. We zouden om 8.30 a.m. vertrekken van Southern Cross Station maar er was geen XPT-trein. Die was ‘technisch’ en kwam anderhalf uur later binnen. Trein zelf keurig, schone coupés, friendly staff, lekkere stoelen, fatsoenlijk buffetrijtuig. Ik heb de hele weg alleen gezeten; heerlijk. We kwamen langs stations als Benalla, Wangaratta, Wagga Wagga, Cootamundra; echte Oz-namen. Uiteindelijk wist Australia Rail de vertraging van anderhalf uur nog uit te bouwen tot twee uur en een kwartier. Daardoor miste ik op Sydney Central net mijn aansluiting met de trein naar de Blue Mountains; ik moest drie kwartier wachten. Om 23.07 vertrok ik richting Springwood, waar Maureen mij ophaalde. Uiteindelijk heb ik in totaal bijna veertien uur in de trein gezeten. (Voor de outsiders: Maureen is 35 jaar geleden met haar ouders naar Oz geëmigreerd; wij kennen elkaar al vanaf de kleuterschool.)
De volgende dag was het een warme dag: 40,8 graden in de schaduw. ’s Avonds wilde ik eigenlijk nog even douchen. Het was al donker en mijn handdoek hing nog in de achtertuin aan de waslijn. In Nederland stap je de tuin in en pak je de handdoek van de waslijn. Maar ik zit nu in Australië. Achter de tuin begint de bush van de Blue Mountains en daar woont van alles, wat in donker vast de tuin in kruipt om te wachten tot ik naar buiten stap. Giftige slangen en dodelijke spinnen, om maar eens wat te noemen. Ik keek nog eens uit het raam. Als ik het licht op de veranda aan zou doen, zo bedacht ik mij, zouden ze mij wel zien maar ik hun niet, verborgen in het gras, loerend op een prooi, human or not. Ik deed de achterdeur een stukje open en het zweet brak me uit. Volgens mij hoorde ik daar wat ritselen of glijden. Ik moest ook nog over een bruggetje naar het gras. En dan ook nog terug. “Ja, je moet hier natuurlijk niet op blote voeten door de tuin baggeren”, had Maureen nog gezegd. Ik geloofde het wel en douchte een keer niet. Ik keek voor de zekerheid ook even onder het bed; ik had al visioenen van opgerolde slangen die daar konden liggen. Het viel mee. “O”, zei Maureen de volgende morgen heel laconiek. “Die beesten zijn allang van het erf hoor. Je had daar best heen kunnen lopen. En schone handdoeken liggen hier, in de kast”. Ikke af door de zijdeur.
Faulconbridge ligt een kleine tachtig kilometer ten westen van Sydney, op bijna 450 meter boven zeeniveau aan de rand van de Blue Mountains. Maureen wees mijn op een aardigheidje in deze plaatsnaam: de naam 'Faulconbridge' gebruikt het halve alfabet, inclusief alle vijf de klinkers en geen enkele letter wordt tweemaal gebruikt.
Met Maureen ben ik naar het Blue Mountains National Park geweest. De Blue Mountains zijn natuurlijk net zo groen als alle andere begroeide bergen, maar er hangt een waas over de bergen en door het dal, dat de bergen een blauwachtige kleur geeft. Deze waas is afkomstig van de bomen, die een bepaalde stof afscheiden. Eerst bezoeken we de Three Sisters. Het uitzicht is erg mooi en de drie zusjes trekken dan ook aardig wat toeristen. Volgens de Aborigines zijn dat drie versteende meiden, om te voorkomen dat ze zich overgeven aan ‘wrong side business’; serves them right. Vervolgens reden we naar Katoomba; daar heeft mijn zusje bijna dertig jaar geleden in ‘The Carrington Hotel’ gewerkt. Even rondgekeken en wat gedronken. Maureen dronk LLB: lemon, lime and bitters. Australisch drankje, afkomstig uit de golfsport. Schijnt erg lekker te zijn en is hier mateloos populair. Google maar eens. Daarna naar Blackheath, naar ‘Govett’s Leap’, een mooi uitzichtpunt. Je kijkt daar over de Grose Valley en ik moet zeggen, het uitzicht was werkelijk fantastisch. Wat een prachtig vergezicht. Des avonds rijd ik ons in de Mitsubishi Magna naar The Carrington, waar we gegeten hebben. Dat was voortreffelijk en de serveerster deed erg haar best - misschien had ze dat beter niet kunnen doen. Het glaasje port pikte aan alle kanten, omdat de port er overheen gutst als ze het komt brengen. Het glas is half leeg. “Ik heb een beetje gemorst, I am so sorry”, zei het arme schaap en ze keek daarbij erg benepen. Toen ik even later een caffè latte bestelde, raakte ze compleet van slag. “Caffè?”, vroeg ze. “You mean coffee?” “Ja”, zei ik, “coffee latte”. “U bedoelt een latte?” “Ja, dat bedoel ik”. Ze keek me met grote bruine ogen aan. “Ik begrijp het koffiedeel niet”, murmelde ze, terwijl ze wegliep. We schoten zachtjes in de lach. Dat zou waarschijnlijk warme melk drinken worden. Het viel allemaal nog wel meegelukkig.
In Springwood hebben we een keer gegeten in ‘Ori’, een pub met restaurant. Maureen pakte de greep van de voordeur, duwde en trok eraan, maar er was geen beweging in te krijgen. We liepen om, door de pub naar het eetgedeelte. Op de deur stond met koeienletters ‘Mind the step’ (‘let op het afstapje’) en een grote pijl wijst naar beneden, waar dat afstapje zit. “Ik heb het nog zó gelezen”, zei Maureen, terwijl ze van de vloer opkrabbelde. We informeerden waarom de voordeur op slot zat. “Op slot?”, zei de serveerster verbaasd. Ze liep naar de deur, draaide de knop om en deze zwiepte open. Ik heb daar voor het eerst van mijn leven kangaroo gegeten en ik moet zeggen, deze Skippy smaakte voortreffelijk.
De hier erg bekende Australische olieverfschilder, aquarellist, pentekenaar, boetseerder en schrijver Norman Lindsay heeft in Faulconbridge gewoond. Zijn huis is nu een gallery en museum. Het staat hier om de hoek en met de Mits was ik er in vijf minuten. Een man met veel talent. Wel een hoop artistiek bloot, maar ja, wat wil je met die temperaturen hier.


BLUE MOUNTAINS, CAFFÈ LATTE AND SKIPPY FOR DINNER
The train ride from Melbourne to Sydney started with a delay of ninety minutes and along the way Australia Rail managed to make that two hours and fifteen minutes. Anyway, we passed towns with those typical Australian names like Benalla, Wangaratta, Wagga Wagga and Cootamundra. Because of all the delay, at Sydney train station I missed my connection to the Blue Mountains and I had to wait 45 minutes. Eventually, after fourteen hours on the blasted train, I arrived in Springwood at 12.30 a.m. where Maureen picked me up. (She emigrated to Australia 35 years ago; we know each other from kindergarten). (Fr. l’école maternelle).
At this moment I am in Faulconbridge, NSW. Been busy visiting villages like Springwood, Hazelbrook and Katoomba and The Blue Mountains National Park; shopping in Winmalee and coffee at Gloria Jean’s; visiting people I know around here and drinking Barefoot Radler beer (infused with lemon and lime) on the veranda! A real thirst-quencher that is! Temperatures are high: 40.8ºC (105ºF).
The other day, or rather night, I had my towel still at the cloth line in the backyard. I didn’t dare go out and get it because of spiders and snakes and stuff which I could not detect in the dark but which could definitely see me standing on the veranda with the lights blazing.
Faulconbridge is situated about 80 km (50 mi) west of Sydney, almost within The Blue Mountains National Park. Maureen pointed out that the name Faulconbridge uses exactly half of the letters in the alphabet, including all five vowels and no letter is used twice. Together we drove in Maureen’s Mitsubishi Magna to the Blue Mountains National Park. These so called ‘blue’ mountains are as green as any other mountain with trees and bushes. But there is some sort of blue mist hanging about all the time, coming from the trees, which gives the mountains its bluish colour. Of course we visited the Three Sisters, a three-rock formation. According to an Aboriginal story these rocks are three petrified girls, to prevent them to indulge in ‘wrong side business'. Serves them right ;-).
In Katoomba we visited The Carrington Hotel, where my sister worked thirty years ago when she stayed in Oz for a year. We had a quick drink there. Maureen ordered LLB: lemon, lime and bitters. Typical Aussie drink, tried it myself and it is very nice I must say.
Later that day we had dinner there as well which was great. When I ordered a caffè latte the waitress didn’t quite understand what I meant.
“You mean coffee?”
“Yes please, a coffee latte”.
“You mean latte?”, she asked with her big brown eyes.
“I sure do”.
She walked away mumbling “I don’t understand the coffee part”.
(I must admit, however, that later I discovered that in the English-speaking part of this world one only orders a latte and one gets what we call a caffè latte.)
Maureen and I decided to have dinner one day in pub/restaurant ‘Ori’ in Springwood. Maureen tried to open the door, but somehow couldn’t get it open. Whatever she did, pulling, pushing, trying to get the door handle up or down - nothing worked. It seemed to be locked. So we walked through the pub to the restaurant. On the entrance door in big red letters it said: ‘mind the step’.
“I díd read it”, Maureen said, while struggling up from the floor.
We asked a waitress why the front door was locked.
“Locked?!”, she said astonished and walked over to the front door. She túrned the knob and she opened the door without effort. She still doesn’t understand why Maureen and I were convulsed with laughter. Anyway, I ate kangaroo for the first time of my life and I must say, that Skippy tasted delicious. Very tender meat.
Just around the corner from Maureen’s house one finds the ‘Norman Lindsay Gallery and Museum’ which I paid a visit. Here used to live and work the famous Australian painter, writer and sculptor Norman Lindsay (obviously). Talented guy. All the women he painted or sculpted wear hardly any or no clothes at all. No wonder with those Aussie temperatures… ;-)