Sydney: Harbour Bridge Climb en zeilen!

Hè, hè, eindelijk! Mijn uitstapjes naar Sydney. In totaal ben ik drie keer naar Sydney gegaan. De eerste keer ‘for the climb of my life’: ik heb de Sydney Harbour Bridge beklommen. Ik meldde mij bij het kantoor van de Bridge Climb op Cumberland Street. De juffrouw vroeg of ik misschien met een groep eerder mee wilde. Dit zag ik als een teken: de volgende groep zou vast naar beneden vallen en ik zei gauw “ja”. Eerst een alcoholtest. Of je wel genoeg gedronken had om het aan te durven ;) We moesten om de beurt ‘one, two, three, four, five’ in een alcoholtester zeggen. We waren allemaal nuchter en Iedereen mocht mee. We moesten vervolgens alles achterlaten: halskettingen, oorbellen, horloges, truien, jacks en zelfs broekriemen - alles. Complete verkleedpartijen. Eén laag kleding mochten we aanhouden. Een stel uit Engeland begreep het niet helemaal en kwam in ‘undies’ (ondergoed) de kleedhokjes uit. Werd het toch nog gezellig. We kregen allen een grijs overall, zodat we gecamoufleerd in de brugkleuren de brug op konden; zo zouden wij het verkeer op de brug niet afleiden. Doug was onze klimbegeleider. Hij voorzag ons van een stevige belt, een soort militaire koppel. Daar moest later de veiligheidslijn aan. We kregen ook allemaal een radio aan de koppel; konden we Doug straks op de brug verstaan. Alles werd aan het overall gezekerd, zodat er niets naar beneden kon vallen. Ook kregen we nog kliminstructie. We waren een uur verder toen we bepakt en bezakt het gebouw verlieten. We haakten onze lifelines aan de staalkabel, die langs de hele klim loopt en via catwalks en steile trappetjes kwamen we bij een van de bogen van de brug. Langzaam maar zeker klommen we naar de top van de brug, 154 meter boven het water. Het uitzicht was geweldig! Sydney Opera House, Sydney Harbour, Circular Quay, Darling Harbour, de city zelf - prachtig. In de verte zag ik zelfs de Pacific liggen. Ik daalde op de weg terug net een heel steil trappetje af toen er twee meter naast me een trein voorbij raasde. Ik schrok me te pletter. Wat een kabaal. Er zat wel een soort gazen hek tussen mij en de trein, maar het lawaai van zo’n bakbeest is op een metalen brug drie keer zo erg.

Tijdens mijn tweede bezoek heb ik het Opera House bezocht, door de Botanic Gardens gewandeld en heb ik Potts Point, Kings Cross en Fitzroy Gardens bezocht. Een pie gekocht bij de beroemde snackkar ‘Harry’s Café The Wheels’, pie’s and peas, waar vele beroemdheden (o.a. Pamela Anderson) een pie gegeten hebben. De snackkar hangt vol met foto’s van deze mensen. Toen ik een pie bestelde, nam er niemand een foto van mij. Beetje jammer weer. Ben ook met de ferry naar Manly Beach geweest. Half uur varen. Ik heb daar heerlijk in de Pacific lopen struinen.
De laatste keer in Sydney heb ik meegezeild op de ‘MPI Spirit’, een 75 feet lang zeiljacht, ‘Australia’s challenger for the 1992 America’s Cup in San Diego’. Die dag was het extreem warm: in Sydney CBD 40,1 graden en ten westen van de stad zelfs 42,4! Door de bovenkant van mijn schoenen heen voelde ik de zon op mijn voeten branden. Dit had ik nog nooit meegemaakt. We zetten koers naar de Sydney Harbour Bridge. Ik keek naar de mast. Ik nam aan dat we onder de brug door zouden kunnen, maar ik had geen idee wat de tussenruimte zou zijn. “Fifteen meters”, antwoordde een van de professionele bemanningsleden op mijn vraag. Het schip is 23 meter lang en haar mast is 42 meter hoog. Het heeft twee stuurwielen, aan iedere kant van de boot één. Eenmaal onder de brug door werden de zeilen gehesen. Geweldig! Een hele aparte ervaring om op zo’n groot zeiljacht te zitten. Op het water met een beetje vaart was de hitte al snel verdwenen. Ik zat relaxed wat te niksen en zag uit mijn ooghoeken de ferry naar Manly verschijnen. De roerganger (toerist) had niets in de gaten en zeilde er vrolijk op los. De schipper vroeg aan de stuurman-toerist of hij ook wel eens om zich heen keek. “Absolutely”, antwoordde de ongelukkige, “I am enjoying myself very much”. Op dat moment blies de ferry een fiks waarschuwingssignaal op zijn hoorn. De ‘stuurman’ schrok zich dood, hahaha! Die zeiltocht was trouwens een afscheidscadeautje van Maureen. Afscheidscadeautje? Jazeker, we blijven niet eeuwig in Australië natuurlijk. “Looking back upon the roads I walked along, they remind me of my need to travel on…'. Next stop: New Zealand! Gaan we de Kiwi’s het leven zuur maken.


SYDNEY - THREE TIMES A LADY
I came down the Blue Mountains three times by train to visit Sydney. The first time I had the climb of my life, the second time I visited a few places I wanted to see and the third time I sailed Sydney Harbour.
The climb of my life, that is to say I climbed Sydney Harbour Bridge. Their office is at Cumberland Street where you first had to say ‘one, two, three, four, five’ in a breath analyzer. They wanted to make sure that you were drunk enough to undertake this climb. I mean, climbing Mt. Everest or Mt. Kilimanjaro is one thing, but climbing a bridge at 40ºC (104ºF) is another thing. One must be mad. Or drunk indeed. We were not allowed to take anything. Necklaces, bracelets, earrings, watches, cell phones, camera’s, pullovers, wind jacks - we had to leave everything behind. You couldn’t take anything that might fall down onto the bridge and its traffic. Everybody got a grey/blue overall, so we were sort of camouflaged so that we wouldn’t distract the traffic underneath us. With a belt and a safety cord we were harnessed to a steel wire, that runs along the part of the bridge that you climb along. Also we all got a radio, so we could hear our climb guide Doug. The climb was great and once on top of the bridge, 154 meters (>505 ft) above the water, the view over Sydney and its harbour was awesome!
The second time in Sydney I visited the Opera House, the Botanic Gardens, Potts Point, Kings Cross and Fitzroy Gardens. I had a pie for lunch at the famous Harry’s Café The Wheels’, pie’s and peas, where a lot of international celebrities had their share of pie. With the ferry I crossed the harbour to Manly, a lot of wind so a bumpy ride, but I like that. At Manly Beach strolling around in the Pacific. Sunshine, blue water, blue sky, no sharks, what else do you want? Ah, yes, a cold beer…;-)
The third time I sailed on the MPI Spirit, a 75 ft long sailing yacht, a racer though, Australia’s challenger for the 1992 America’s Cup in San Diego (USA). With professional crew. It was extremely hot in Sydney, 40.1ºC (104ºF) and west of the city even 42.4ºC (108ºF)! By motor we sailed (that sounds funny) to the bridge and once we passed underneath the sails were hoisted. The ones of you who know how I love to sail myself, can imagine how I felt on this huge boat. It was really a great experience! I sat relaxed and saw the ferry to Manly approach. The helmsman was a tourist who obviously hadn't sailed before. The skipper asked him if he ever looked around him. "Absolutely", said the wretch (Fr. un pauvre type), "it's beautiful on the water. I am enjoying myself very much". At that very moment the ferry which was pretty close (however, at a safe distance) blew its horn, which scared the living daylights out of our poor helmsman, hahaha!
Anyway, 'Looking back upon the roads I walked along, they remind me of my need to travel on…'. Next stop: New Zealand! Time to bully those kiwi's.:-)