Ticket Auckland - Los Angeles - Londen

Inmiddels hebben we Oz verlaten en hebben wij een ticket Auckland - Los Angeles - Londen op zak. Ik zit dan ook in Auckland, Nieuw-Zeeland. Dat ging natuurlijk ook weer niet zonder slag of stoot. Het begon allemaal op het station van Springwood, waar Maureen mij op de trein zette naar Sydney Central. Daar liep ik een vertraging op van zeker drie kwartier. Door de hitte had de trein last van gesmolten wielen of zo. De reis naar Sydney Central en airport verliep verder goed, maar door die vertragingen werd het wel rennen op het vliegveld. Met twee rugzakken. Hijgend, puffend en zwetend meldde ik mij bij de incheck. Waar ze mij doodleuk vertelden dat ik NZ niet in kon, omdat ik een one way ticket had. Ik moest kunnen aantonen dat ik ook weer zou vertrekken. Tja, ik heb eigenlijk drie maanden gezwijnd wat dat betreft. Dus moest ik een ticket kopen die mij uit NZ zou voeren. Om een lang verhaal kort te maken: met een - gelukkig refundable - ticket Auckland-Los Angeles-Londen op zak lieten die Kiwi’s mij ongehinderd doorgaan. Omdat ik door dit ge-oh nogal laat was, lieten ze mij via de crew lane door douane en de security check gaan. Ik vloog met Air New Zealand in een Boeing 767. In de rugleuning van de stoel voor mij zat een touch screen-scherm voor muziek, films, games en weet-ik-veel-wat-allemaal. Ik snapte er geen zak van. Vroeger zat er in de stoelleuning een asbakje en dat was het. Een klein Indiaas vrouwtje vroeg mij om haar koffer in de overhead locker te leggen; ze kon er zelf onmogelijk bij. Ik keek haar eens aan en ze lachte me uitgebreid toe. Nou vooruit, na het ge-oh bij de incheck kon dit er nog wel bij. De koffer was behoorlijk zwaar en met een zwiep parkeerde ik deze in de locker, waarbij ik bijna de Maori stewardess onthoofdde, hahaha! Pats, klep dicht en ik wilde weer gaan zitten. “There’s another one”, zei de Indiase liefjes. Die propte ik in een andere locker. "Weet je wat ze met jou moesten doen?", mompelde ik, "van een kerktoren op een punthek gooien". “Yes, yes, thank you”, zei ze. Naast me was inmiddels een jongeman komen zitten die meteen met de touch screen aan de gang ging en van alles tevoorschijn toverde. We landden in pikkedonker op Auckland (twee uur voor op Australië, twaalf op jullie). Ik moest de shuttle van het motel bellen. Met de courtesy telefoon in de aankomsthal lukte dat niet. Eerst niet, omdat er een geweldig grote en dikke Maori met een enorme pens voor de balie stond. Nou weet ik, dat Maori’s elkaar begroeten door met de neuzen tegen elkaar te wrijven, maar dat leek me in dit geval niet zo gepast. Toen ik die grote Maori zover had, dat hij zijn buik verderop ging laten hangen, bleek de telefoon het niet te doen. Ik hoopte, dat die dikke Maori niet gezien had dat hij zich voor niets had verplaatst. Bukkend en met een omtrekkende beweging verliet ik de aankomsthal en belde buiten met mijn mobiel. In de motelkamer liep het water niet uit de wastafel en kreeg ik de douche niet aan de praat. Waar ik ook aan draaide, geen water. Er zat een vreemde knop op de badrand en ik drukte daar maar eens op. In het bad gingen rode lampen aan, er steeg een woest gebrom op van onder de badkuip en alles begon te trillen. Ik belde de receptie en een Japanner kwam mij uit de brand helpen. De knop van de kraan, waar ik woest aan had lopen draaien, tilde hij op en het water vloeide rijkelijk de badkuip in. Ik voelde me een knurft. Gelukkig had ik nog een troef achter de hand: de wastafel. Die was toch echt kapot volgens mij. Nergens zat een pin of een hendel om de stop omhoog te krijgen. “Daar moet je met je vinger op drukken”, lispelde hij. Ik drukte op de stop, deze kwam omhoog en het water liep netjes weg.
De volgende dag (donderdag 29 jan) was ik precies honderd dagen ’vort’. Proost. Mijn vlucht van Auckland naar Hamilton was gecancelled. We zouden met een soort minibus worden gebracht; geen half uur vliegen maar twee uur rijden. Een grondstewardess wees mij een plek aan om op de bus te wachten. “I had no brekky (ontbijt) yet”, probeerde ik bij haar. “Dat is wel het minste dat Air New Zealand voor me kan doen”. Ze trapte er in en ik kreeg een voervoucher waar ik een latte en wat te eten voor kocht. Op Hamilton Airport zou Johanna mij afhalen. Zij en ik hebben gemeenschappelijke kennissen in het pittoreske (slijm, slijm) stadje Harderwijk, vandaar. Een juffrouw in uniform kwam naar me toe en vroeg of ik Gerard was. Wat nu weer? Had ik plotseling vrienden? De juffrouw wist van Johanna dat ik zou komen. Nu zou ze even bellen om te zeggen dat ik gearriveerd was. Service van de zaak! Ik nestelde me buiten met een boek tot Johanna met haar grijze stationwagen het luchthaventerrein opscheurde. Via mooie achteraf wegen reden we naar Cambridge, waar zij woont. Het was lang zo warm niet als in Oz. Wel even lekker. Ik ben drie dagen in Cambridge gebleven. Leuke plek. Ik heb afgelopen zondag de bus gepakt naar Napier, aan de Pacific. Ik heb hier een afspraak met Pania.


TICKET AUCKLAND - LOS ANGELES - LONDON
For those of you who think I am on my way back to Europe: I am not. Let me tell you what happened. I took a train from Springwood to Sydney Central. This train, however, had a delay of about 45 minutes without apparent reason (probably because of melted wheels due to the heat). Therefore I missed my connection at Sydney Central to the airport. When I finally got there I was bloody late so had to run across the airport (with two backpacks) to the check-in counter for New Zealand (NZ). There wasn't even a queue anymore. That is how late I was. So I checked in, sweating all over and gasping for air like an old cart horse. There was this little problem, the check-in guy said. I had a one way ticket and he couldn't let me fly on that. I needed a ticket out of NZ as well. Even a ticket that would prove that I eventually would fly back to the region where I came from: Europe. Such nonsense in my view but with Air New-Zealand waiting just for me I had to decide quickly on the spot. I had to buy this expensive yet refundable ticket Auckland-Los Angeles-London. This took even more time and the pilot was probably getting impatient. Airport Security realised I was really late; they were very co-operative and let me pass through the crew lane. I ran to the gate and my plane was still there. The last passengers were boarding. Air New Zealand, Boeing 767. A small Indian woman asked - no commandeered - me to put her awfully large and heavy suitcase in the overhead locker. With considerable effort I did this, almost beheading the Maori stewardess while doing so. As I was about to sit down the Indian woman said: "There's another one". I looked at her and she smiled at me. I did not smile back and took the suitcase.
"They should throw you off a church spire onto a spiked fence", I mumbled.
"Yes, yes, thank you", she replied. The Maori stewardess looked at me suspiciously though. She probably had overheard my mumbling, hahaha!
I tried to figure out how the touch screen in the seat in front of me operated. Everybody was watching movies, listening to music and what not. I remember the time the only thing you had in your seat was a small ashtray! It was pitch dark when we landed at Auckland Airport. I had to call my motel to pick me up. I could see the courtesy phone on a counter, but a very big Maori guy with an enormous belly was standing in front it. As a greeting tradition, normally one rubs noses with Maori's. I didn't think this a very sensible thing to do right now. So I asked very politely if he could move his belly in the general direction of away and he did ;-). The phone didn't work. I was afraid that the big Maori guy might see that he had moved for nothing and therefore would come after me. When he looked the other way, I ducked and with an outflanking movement crept out of his sight. In the motel I couldn't get the water out of the sink and I couldn't get the shower started. There was this odd looking thing on the rim of the bath tub. I pressed it and inside the tub red lights started to glow, the tub made a buzzing noise and everything started to vibrate. I tried the tap. Whatever I did, no water. I called reception and a Japanese guy appeared. First he switched off the bath tub, then lifted the tap and I had water. I felt like a fool. But, I explained to him, the sink wás a problem. I was sure the plug in the sink was broken. I pressed it down and it closed off the sink, but there was no way to get the plug out again. "Just press it again", he lisped. I did and lo and behold! the plug came up and the water ran out of the sink. The next day my flight from Auckland to Hamilton was cancelled so Air New Zealand provided transport for us: a two hour bus ride instead of a thirty minute flight. Johanna (we have mutual friends in The Netherlands) picked me up and drove me to Cambridge, a very nice town, where I stayed three days in her beautiful home. NZ is a lot cooler than Australia and much greener as well. Next port of call is Napier; Pania is waiting for me there :-).