Dana, Turkse grens en Bosporus cruise

Op de trein naar Istanbul was Dana, een Roemeense, mijn purser. Eigenlijk zou ik de couchette met een Bulgaar delen, die in Bulgarije op station Ruse aan boord zou komen. Van mijn gezicht stond vast te lezen, dat ik daar niet zoveel zin in had, want Dana vroeg prompt “You want alone?" Nou, als dat zou kunnen. Wijst ze aan op de tarievenlijst: 35 euries bijbetalen. Gekke Henkie natuurlijk. Ik zeg: "No, no, too much". “Maar ja”, zegt ze, “officieel 35 euro”. Aha, 'baksheesh'. Dit is een term voor geld dat als fooi of smeergeld functioneert. De term is algemeen bekend vanaf het Midden-Oosten tot de regio van India. (spreek uit ‘bak-sjiesj’). “And not official?” vraag ik. “For you 10 euro's”, murmelt ze. “OK”, zeg ik, en ik geef haar een vette knipoog. “And I pay you, OK?” Dus zij stopt zwart tien euries in de zak en ik had een couchette voor mezelf.
Ik wil eten, loop naar Dana en vraag of ze mijn coupé op slot wil doen omdat ik in de restauratiewagen wat wil eten. Bleek dat we dat ding helemaal niet bij ons hadden! En we moesten een klereneind rijden! Ik wist van niks, niemand informeert je over het verloop van de reis, wel of geen mogelijkheid tot eten of drinken - hoezo, welkom in Oost-Europa, in voormalig USSR. Dit soort dingen kon ik verwachten, hoort bij reizen in dit deel van Europa (service, wat is dat?). Gelukkig had mijn vriendin Dana een mondvoorraad etenswaren zei ze. “Vhat you vant?”, vroeg ze. Ze trok een kast open waar alleen zoutjes in bleken te staan. Van die partyboxen van een kilo met 150 verschillende soorten zoutjes. En wat drinkbare dingen in blik. Ik kocht een blikje pinda’s (enigszins voedzaam) en een blikje bier.

’s Nachts om vier uur werden we allemaal uit bed gehaald voor de controle op de grens Bulgarije-Turkije. Niemand van de officiële instanties sprak Engels, terwijl die internationale treinen hier toch een paar keer per week heen-en-weer rijden. Mannen, vrouwen, oud, jong, half wakker, staand slapend - we stonden met piekhaar op onze hoofden buiten in een lange rij te wachten voor een loket met één Turkse beambte. Bij ieder paspoort typte hij van alles in op een kolengestookte computer - het duurde allemaal eindeloos. Mijn paspoort bekeek hij, keek mij niet eens aan en mompelde iets van 'visa'. Ik begreep er geen zak van en hij volgens mij nog minder. Ik weer terug naar mijn privéverblijf. Uit mijn raampje zag ik de rij langzaam korter worden. We stonden inmiddels al zowat anderhalf uur stil. Werd er weer op de deur geklopt. 'Passport control'. Bleek dat ik geen visum voor Turkije had. Bleken er op het perron twee loketten te zijn, één om een inreisvisum te kopen en vervolgens moest je naar die kneus met z’n computer voor een stempel. Lovely Dana had ons direct meegenomen naar onze vriend de stempelaar en niet naar het visumkantoor. Dus ik als een speer alsnog een visum gekocht (10 euro) en toen naar die gup voor een stempel. Omdat de rij weg was, was ik zo weer terug in mijn warme coupé. Uiteindelijk reden we ’s morgens met twee uur vertraging het station van Istanbul binnen, op perron 1. En jawel, daar stond het officiële restaurant uit 1890 van de ‘Oriënt Express’. Met de taxi was ik met een kwartier in mijn hotel. Dat was zaterdag.

Omdat ik ook niet ontbeten had - ja, ik had wat pinda’s bewaard - in het hotel eerst maar even ontbeten. Eigenlijk kon dat niet meer, maar Mehmet Asal van de receptie van het Megara Hotel wist dus wel wat service is: olijven, geitenkaas, yoghurt, zoete cake, thee - het ging erin als ketellapper. ’s Middags naar de Blauwe Moskee geweest; die ligt hier direct achter. Als ze oproepen voor gebed gaan die luidsprekers op die minaretten aan. Ook binnen geweest, schoenen uit, dik tapijt op de grond.

Gister (zondag) heb ik een city tour gedaan van een dag, inclusief twee uur varen op de Bosporus. Het was werkelijk schitterend weer en ik zat in mijn poloshirt boven op het dek. Ook hebben we het Dolmabahce paleis van de vroegere sultans bezocht. Ligt wel prachtig, zo aan de Bosporus, maar ik zou er voor geen goud willen wonen. Vervolgens zijn we de beroemde Bosporusbrug overgestoken en zat ik in Azië! Naar Camlica Hill gereden waar we een prachtig uitzicht hadden over de Bosporus bij ondergaande zon. Werkelijk schitterend. En dan kijk je naar Europa aan de overkant; rare gewaarwording. Istanbul is de enige stad ter wereld die op twee continenten ligt.

Gisteravond een dinner cruise op de Bosporus gemaakt. Turks eten met Turkse zang en dans, buikdanseres en disco toe. Eigenlijk niets voor mij. Het ging mij vooral om 'Istanbul by night' vanaf de Bosporus. Ik heb dan ook de helft van de tijd met een glas witte wijn in mijn hand bovenaan dek gestaan en genoten van de twinkelende lichtjes van Istanbul en de kleuren van de Bosporus Brug. Die veranderen om de zoveel tijd: rood, paars, blauw, groen; erg mooi allemaal. En dan zorgt de muziek van de boot onder me wel voor die extra sfeer. Ik lag redelijk muntje tegen eenen in bed.

Vandaag (maandag) 'rustdag'. Beetje uitslapen, mail en reisblog bijwerken, dat soort dingen. Terwijl ik dit schrijf, zit ik op het dakterras; kopje Turkse koffie, zonnetje, rechts van mij de Blue Mosk en links de Bosporus. Wat wil een mens nog meer. Ik blijf in ieder geval tot woensdag in Istanbul - where east meets west.

DANA, THE TURKISH BORDER AND A BOSPORUS DINNER CRUISE
The purser on the train from Bucharest to Istanbul was a very friendly Rumanian woman in her thirties with that typical heavy Eastern Europe accent with this lovely rolling ‘r’ by the name of Dana. She told me that I would share my sleeping compartment with a Bulgarian guy who would get on the train at Ruse station at the border of Rumania and Bulgaria. I pulled a face at her and immediately she asked me: “You vant alone?" I nodded.
She looked at her price list. “Zat vill cost you zirrrty-five eurrro’s”, she told me happily. “Zen you can sleep alone”. Well, I didn’t necessarily want to sleep alone…
“Thirty-five euro’s?!” I said. “That’s too expensive!”
“Sorrrrry, officially it is zirrrty-five eurrro’s”, she said.
“And not official?”, I asked.
“Forrr you ten eurrro's”, she mumbled.
“OK”, I said and handed her ten euro’s which she quickly tucked away.
She also had informed me that if I wanted to go to the loo or just stretch my legs I could tell her and she would lock my compartment. I told her that I wanted to go for something to eat and asked if she could lock my compartment.
“To go forrr eat?”, she asked. ‘Vherrre?”
“Well, the buffet-car seems a good choice I think”, I told her.
“Ze buffet-carrr?”, she asked in amazement and again looked at me as if I had a screw loose. The buffet-car was disengaged in Bucharest, I had no food with me and we had an awful long way to go. Well, a small mishap, it’s all in the game of travelling. Luckily my friend Dana had a stock of food and drinks, she told me.
“Vhat you vant?”, she asked and pulled open some sort of closet. I could choose between tinned peanuts or salty biscuits in those large party boxes of about one kilogramme each with 150 different salty biscuits in them. She also had a choice of tinned drinks. I bought a tin of peanuts and a Rumanian Ursus beer, which would be my evening meal.

At 4 a.m. we were all dragged out of bed at the Turkish border. Line-up in the cold dark night outside the train: men, women, old, young, half-awake, sleeping standing up - all of us with spikey hair, in T-shirts and boxer shorts, pairs of pyjama’s, night dresses or bathrobes, wearing shoes, shuffles or bath slippers. Dana marched us off to a customs counter where we all had to stand in line. A customs officer took our passports one by one, typed something in his computer and stamped the passports. When it was my turn he looked in my passport, mumbled something about a ‘visa’ and gave my passport back. I assumed I was all right, being a EU-citizen perhaps? So I went back to my warm and cosy compartment and I watched from behind the window the queue slowly getting shorter. Almost two hours had passed. A knock on the door. “Passport control!” I handed my passport to the Turkish Border Police and they told me that I didn’t have a visa for Turkey. Apparently there were two custom counters: one to get a visa and another one to get a stamp as proof that I really had entered Turkey. Probably Dana mistakenly thought that we all already had a visa and just needed the stamp. So, back into the cold night I darted to the visa counter to get me one.
“Ten Euro’s for the visa”, the customs guy told me. Blast! I had spent my last ten Euro’s to bribe Dana. I went back into the train and searched for Dana. I explained the situation to her and she wasn’t too pleased at all. She handed me the ten Euro’s I gave her earlier that day and she promised to kill me that very night. I rushed back to the customs office, got my visa, then darted to my friend with his computer, got a stamp and hurried back on board. Dana was not waiting for me so I went to my compartment and quickly locked the door. I slept sound the rest of the night and I dreamed that Dana chased me through the train with a box of salty biscuits.

The next morning we arrived safely in Istanbul at Platform #1 and it was the same platform were the Oriënt Express arrived in days gone by. I even wandered through the 1890 Oriënt Express restaurant. In my hotel receptionist Mehmet Asal made me a decent Turkish breakfast: olives, goat’s cheese, yoghurt, sweet cake, tea - the works. In the afternoon I went to the truly beautiful Blue Mosk which is just around the corner. Yesterday (Sunday) I did a city tour including a two hour boat trip on the Bosporus where I admired the world famous Bosporus Bridge, that connects two continents: Europe and Asia. Later that day we went by bus to Asia to visit Çamlica Hill where we had a superb view of a beautiful setting sun over the Bosporus, whilst looking from Asia to Europe. Istanbul is the only city in the world that lies on two continents.
Yesterday evening I did a dinner cruise on the Bosporus. Turkish food with Turkish sing and dance and a belly dancer. From the upper deck I enjoyed Istanbul by night and from there I had a magnificent view on the Bridge, which changes colour every few minutes from red to green and from blue to purple. I will at least stay till Wednesday in this beautiful Turkish city - where East meets West.