Singapore is übercool - alleen een beetje warm

Met excuses voor het feit, dat ik jullie een aantal dagen heb verstoken van berichten. Ik kwam de laatste tijd even niet aan bloggen toe.
Ik verblijf dus in Hotel Perak in ‘Little India’, zoals deze wijk van Singapore heet. Het stikt er dan ook van de Indiërs en de straten zijn ook direct minder schoon. Hier zien ze er uit als bij ons. Niet alleen de Indiërs, maar ook de straten. Ik heb de eerste dag gegeten in ‘Tekka Mall’, bij de ‘Foodmore’. Grote hal, door TL-lampen fel verlicht, standaard tafeltjes en stoelen, super ongezellig zou je zeggen, maar vol met mensen en daardoor Aziatisch gezellig. Het is een typische food court, die je hier wel meer aantreft (zie foto). Het eten is redelijk goed en goedkoop. Je kunt aan verschillende counters je eigen maaltijd samenstellen. En overal zaten ze aan het bier. Soms een tafeltje met twee man, met tussen hen in een grote emmer ijs en misschien wel acht lege bierflessen. En geen kleine flesjes van 33 cl zoals bij ons, nee, het zijn flessen van 6,33 cl; het dubbele dus. Ik heb kip tandoori met ‘naan’ gegeten, dat is van dat platgeslagen brood, een soort zachte pizzabodem. Omdat ik nergens messen kon ontdekken, heb ik met lepel en vork gegeten. Kip kluiven gaat nog wel, maar ooit wel eens brood gesneden met een lepel? “Do you like it?”, vroeg de nogal klein uitgevallen serveerster Theresa Chung, terwijl ze mijn fles Tiger bier op tafel tilde. “Yes, thank you”, antwoordde ik. “I like it too”, zei ze, waarbij ik er maar van uitging, dat ze het eten bedoelde en niet mijn geklungel. Voor het eten en het bier was ik nog geen tien Singapore Dollar (S$) kwijt; ik zat voor ongeveer vijf euro te eten en te drinken, inclusief twee biertjes Nederlands formaat. Mijn portemonnee schaterde het uit van blijdschap.
’s Nachts hoorde ik buiten af en toe water kletteren. Dat hoorde ik ’s morgens weer en ik wilde daar het mijne van weten. Ik opende de ramen maar ik kreeg de luiken niet open. Ik vroeg het de schoonmaker, die de kamer naast mij aan het doen was. “I can’t get the shutters open”, zei ik. “Can you show me how to open them?”. Hij keek mij niet alleen nietszeggend aan, hij zei daarbij ook niets. “The shutters”, probeerde ik nogmaals, “how do I open them?” “Open?”, vroeg hij. “Yes, how?”, vroeg ik. “How?”, echode hij. “Yes”, zei ik. “Yes”, echode hij weer. Ja, je zuster. Ik gaf een ferme trap tegen de luiken en ze schoten los. Ik keek recht op een soort badgelegenheid, op de eerste verdieping van het gebouw tegenover mijn kamer. Daar stonden een stuk of zes Indiërs zich te wassen. Op een soort balkon, in de buitenlucht. Ze stonden daarbij flink te rochelen en te spugen. En allemaal hè?!
Ik ben ook in de beroemde Bugis Street geweest (foto). Van de jaren vijftig tot tachtig was dit hét uitgaanscentrum van Singapore. Met name in de jaren vijftig paradeerden hier de tot vrouw omgebouwde mannen. De Kelly’s van toen zeg maar. Hordes toeristen kwamen daar op af. Op Bugis Junction bij de Starbucks naar binnen. ‘Java Chip’ leek mij wel wat. “That’s coffee with chocolate chips” zei de juffrouw achter de balie desgevraagd. “You want cream also?”. Een andere juffrouw ging woest aan de slag met koffie, slagroom en een spuit met chocoladesaus. Het bleek ijskoud spul. “Yes, ofcourse, Java Chip is cold”, zei ze doodleuk. D’r zat me toch een partij slagroom met chocoladesaus op. En dat smolt niet, omdat de koffie ijskoud was. En in de koffie allemaal stukjes chocola. Ik vroeg een lepeltje en ik heb mijn koffie dan maar opgegeten. Wel erg lekker met die hitte hier.
Het is momenteel 31 graden, maar het voelt aan 39 (las ik in The Straits Times). Het is ontzettend vochtig, dus de hele dag loop je te transpireren. Je vlucht van airco naar airco, wat de pest is voor je gezondheid. Ik ben mijn hoest uit Istanbul dan ook nog steeds niet kwijt. De foto bij mijn profiel heb ik gewijzigd in ikke voor de echte Merlion op Riverside (Merlion Park). Meer over mijn belevenissen in South-East Asia volgt.


SINGAPORE IS ÜBERCOOL, HOWEVER, A LITTLE WARM
On my First day in Singapore I ate in the Tekka Mall at the ‘Foodmore’, a typical food court of which you will find many in Singapore. Brightly illuminated, simple chairs and tables, no aircon but only those large fans at the ceiling. And crowded. In short: Asia. The food is of reasonable to good quality and it's cheap. And boy, those guys here drink beer by the barrel. From these 6.33 cl bottles. I had tandoori chicken with naan which is some sort of bread. The only cutlery I could find was forks and spoons. Ever tried to cut bread with a spoon?
“Do you like it?”, the rather small waitress Theresa Chung asked me, while she lifted my bottle of Tiger beer on the table.
“Yes, thank you”, I replied.
“I like it too”, she said and I still don't know what she meant by that. Altogether I had to pay less than ten Singapore dollars, which is about €5 (US$7.25)
Late at night I heard something that sounded like a waterfall which I heard again early in the morning. It seemed to be coming from the opposite side of the street. I wanted to know what that was all about so I first opened the window and then I wanted to open the shutter. No go. I opened the other window and also this shutter seemed to be stuck. I asked the cleaner in the room next to mine.
“I can’t get the shutters open”, I explained. “Can you show me how to open them?”
He looked at me expressionless.
“The shutters”, I tried again. “How do I open them?”
“Open?”, he said.
“Yes, how?”, I asked.
“How?”, he echoed.
“Yes”, I said.
“Yes”, he echoed again.
Well, he wasn't much help, was he? I just kicked against the shutters and they swished open (Fr. bouger). I looked at another building with like a large balcony which was in use by about six Indians as a place to take their morning shower. They took it in the open air, right across from where I slept. No wonder I thought I heard a waterfall. They also rasped and spitted all of the time. Disgusting!
I went to the famous Bugis Street. From the fifties to the eighties this was the place to go when one went out for the evening. Especially in the fifties one could find here the drag-queens parade about. These eh... guys? were a huge tourist attraction. Then the area was reconstructed because of the construction of the MRT-station and gone was the typical Bugis St. atmosphere. To never come back.
At Bugis Junction I couldn't resist a Starbucks. Their Java Chip looked nice but I had no idea what it was. So I asked the girl behind the counter.
“That’s coffee with chocolate chips”, she replied.
"Sounds good. I'll have one".
“You want cream also?”. I nodded.
Another girl attacked my coffee with cream and chocolate dressing.
I took a sip and it was freezing cold! My teeth almost dropped out of my mouth.
“Yes, of course, Java Chip is cold”, the girl behind the counter said simply.
On top of the coffee was a ton of cream with chocolate dressing. Since the coffee with chocolate chips was cold, the cream didn't melt. It was not possible to drink this stuff. I asked for a spoon and for the first time in my life I actually ate my coffee. It tasted like heaven I must say. (I don't know what heaven looks like, but I have an idea what hell looks like: a German policeman, an English cook and a French driver. Fan, excusez-moi ;))
At this moment it is 31ºC (88ºF) but according to The Straits Times it feels like 39ºC (102ºF). It is terribly humid, about 90% so one perspires whole day long. I seek refuge in all sorts of shops and malls, just to escape the heat. Which is not a wise thing to do. One should just walk very slowly and let the body get used to the heat. But I just can't - not yet anyway.