Singapore is a ‘fine’ city

Singapore is een heerlijke, schone city-country. Het is geen wonder dat Singapore zo schoon is. De boetes (fines) zijn enorm. Afval op straat gooien? Kost je S$ 1000 (€ 500). Roken in de MRT? Of je ook even S$ 1000 wilt doneren. Eten of drinken in de MRT? Graag S$ 500 bijdragen aan de staatskas. Dan laat je het wel. Niet van de fiets afstappen bij een voetgangerstunnel? S$ 1000. Het is niet voor niets, dat een taxichauffeur zei: “Singapore is a fine city. You get fined for everything”. Een winkeldief hier heeft voor het stelen van een boek tien maanden cel gekregen. Tucht, orde, discipline. Land naar mijn hart, hahaha!
Laatst heb ik bij ‘Eatz’ gegeten in Liang Seah Street (foto). Ik ging eerst op het terras zitten. (Nou ja, terras, dat is het trottoir dus.) Een tafel met een enorm gat erin. Ik keek in de diepte en zag een gasbrander zitten. Naast de tafel stond een gasfles. Dat beloofde niet veel goeds. ‘Straks moet ik nog een ernstig in brand staande ober blussen’, dacht ik bij mezelf. Een haveloos oud mannetje met nog maar een paar hele bruine tanden komt al speeksel sproeiend vragen om wat geld. Ja, daar had ik geen zin in. Wie weet wat er later nog langs me heen komt lopen, als ik net smakelijk iets naar binnen zit te werken. Een paar rochelende en spugende Indiërs misschien wel. Hoppa, naar binnen dus. Bij deze tent kon je maar één ding eten: ‘Steamboat’: Chinese fondue. Op tafel krijg je een kokend hete soep (bouillon eigenlijk) - smaak naar keuze - op een elektrische kookplaat. Vervolgens kon je van een buffet halen wat en zoveel je wilde: vis, schelpdieren, grote garnalen, kip, vlees, champignons, diverse groenten en een hele boel dingen die ik van mijn leven nog nooit gezien had en waarvan ik me nu nog afvraag of ze überhaupt wel eetbaar waren. Omdat het binnen druk was, ben ik aan tafel gezet bij Huai Yue Peh en Yao Chang Tang (foto). Zij stelden zich gelukkig voor als Angela en Germain. Zij legden uit, dat ze zowel volledige Chinese namen hebben als een ‘gewone’ naam. Het bedienend personeel sprak geen woord Engels en dat verbaasde mij. Ik dacht dat iedereen in Singapore Engels sprak? “We are Singapore Chinese”, legde Angela uit. “They are.. well… Chinese Chinese” en ze schoot in de lach. Ik was de enige niet-Aziaat in het hele restaurant. Ze raadden mij aan om mijn nagerecht te kopen bij ‘Ah Chew’, een stukje terug. Nagerecht ergens anders kopen? Dat blijkt heel normaal hier. Er zijn speciale dessertwinkels, waar je allerlei nagerechten kunt kopen. ‘Dan moet je Mango Pomelo nemen”, zei Angela.
Bij Ah Chew (foto) bestudeerde ik de dessertkaart. Inderdaad, Mango Sago Pomelo stond er op. Toen ik opkeek was de rij ineens drie keer zo lang en eigenlijk stond ik er een beetje naast. Een vriendelijke Chinese jongeman zei iets tegen zijn maat en ze maakten een opening. “Eigenlijk stond u hier”, zei hij. Ik bedankte hem vriendelijk. “What will you choose?”, vroeg hij nieuwsgierig. “The Mango Sago Pomelo”, zei ik luchtig, alsof ik hier al jaren kwam. “A vely good choice, vely good”, riepen ze in koor. Ik wees op rode Chinese tekentjes, die op de kaart boven mijn gerecht stonden. Dat was vast een waarschuwing ergens voor: ‘Dit gerecht veroorzaakt buikloop’ of ‘Hier vallen uw tanden van uit’. Maar nee, daar stond dat ik er voor tachtig dollarcent meer ijs bij kon krijgen. Toen ik aan de beurt was, kon ik de vrouw achter de toonbank amper verstaan. Dat kwam niet alleen, omdat ze met een zwaar Chinees accent gebrekkig Engels sprak, maar vooral door haar gebit. Daar kon je met de fiets doorheen zonder schade aan te richten. Mijn bestelling was geen probleem, maar toen begon ze mij slissend wat te vragen. Daar verstond ik dus geen zak van. “Welke smaak ijs je wilt”, fluisterde een van de jongens snel en bijna onhoorbaar, waarschijnlijk bang dat hij van dat mens slaag zou krijgen. “Doe maar chocola”, zei ik en toen ze mij niet begrijpend aankeek, heb ik het in het Engels gezegd. De Mango Sago Pomelo smaakte zoet en het leek op dunne vla met mangosmaak. Ook zaten er stukken mango in en iets dat leek op kikkerdril. Ik proefde ook kokos en het bolletje choco-ijs dreef vrolijk rondjes. Het geheel zat in een stenen bowl en ik kreeg er zo’n Chinese, stenen eetlepel bij. Het was inderdaad erg lekker. Eten is trouwens de nationale sport van Singapore, heb ik de indruk. De hele dag - en zeker in het weekend - zie je mensen overal zitten eten, ongeacht het tijdstip. Het is vreselijk relaxed hier. Voel me hier vreselijk thuis.


SINGAPORE IS A ‘FINE’ CITY
I love Singapore! Relaxed and ever so clean. Fines (Fr. des amendes) for littering and stuff are enormous. Outrageous in our view probably. A few examples: littering in the street? A fine of Singapore dollar (S$) 1000 (€500; USD721); smoking in the MRT? Donate the same amount of money please. Eating or drinking in the MRT? Please support the treasury with S$500. So nobody litters in the street, smokes, eats or drinks in the MRT. If you don’t get off your bike at a pedestrian underpass: S$1000. Way to go! A cab driver said: “Singapore is a fine city. You get fined for everything”. A shop-lifter who stole a book got ten months in jail. I love Singapore more each day. A city after my own heart!
The other day I had dinner at Eatz in Liang Seah Street. Outside the restaurant they had put tables on the sidewalk. I sat down at a table with quite a large hole in it. I looked down and noticed a gas burner. Next to my table was this gas canister. That sounded promising. I didn’t care too much for trying to extinguish a blazing waiter before long. Somehow I didn’t feel senang (comfortable) there, sitting on the sidewalk at a table with people passing by at spitting distance. I went inside where it was very crowded. A waitress found me a small table next to a nice young couple, Huai Yue Peh en Yao Chang Tang. Luckily they introduced themselves as Angela en Germain and they explained to me that they had Chinese names as well as Western names. The waitresses didn’t speak a word of English, which surprised me. I was under the impression that everyone in Singapore speaks (Singapore) English. It is the official language after all.
“You are Chinese”, I said. “You speak English. Why don’t they?”
“We are Singapore Chinese”, Angela explained to me. “They are.. well… Chinese Chinese”.
At Eatz they had only one dish on the menu: steamboat which we call Chinese fondue. You get boiling vegetable soup (julienne) on a electric heater. Then you can chose from a wide variety of food to be cooked in this boiling soup: fish, shellfish, shrimp, chicken, beef, mushrooms, fresh vegetables and a lot of stuff that I had never seen before in my life. But the food was good. I was the only non-Asian in the restaurant. Angela and Germain advised me to get my dessert at Ah Chew. They explained to me that it is custom to have dinner in one place and get your dessert in specialized dessert places.
“Take the Mango Pomelo”, Angela advised me.
So I went to Ah Chew and studied the dessert menu. A very friendly Chinese young man who was waiting his turn looked at me.
“What will you choose?”, he asked.
“Mango Sago Pomelo”, I replied like I ordered it every day.
“Aah, a vely good choice, vely good!”, he exclaimed.
The waitress was hard to understand because she spoke English with an extremely heavy Chinese accent. She took my order and then lisped something (Fr. zézayer). I had no idea what she was talking about.
“Which flavour ice cream you would like”, the Chinese young man quickly whispered in my ear.
“Doe maar chocola”, I said in Dutch and gave her a wink.
“What?” She looked at me suspiciously.
“Chocolate flavour please”.
I must say this Mango Sago Pomelo with chocolate ice cream tasted out of this world. I discovered that eating out is the national sport of Singapore. Wherever you go and no matter at what time - everywhere you will find people eating. This is such a relaxed place to be. I feel very much at home here. Which is an understatement.