Danau Toba (Tobameer)

Vandaag om acht uur met chauffeur Rusli Lubis vertrokken naar Danau Toba, oftewel het Tobameer. Dat is een enorm meer op Sumatra. Het was even wennen aan de wegen en de manier van rijden hier. Iedereen die in dezelfde richting rijdt, rijdt nog wel aan dezelfde kant van de weg, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het verkeer verlaat en komt Medan binnen over een soort vierbaansweg. De scheiding van de rijbaan in en uit is er of helemaal niet, of deze is fysiek gemaakt met lege oliedrums om de tien meter. En overal stikte het van die brommerachtige motorfietsen of motorachtige bromfietsen, die zich van niets en niemand wat aantrekken. We kwamen door diverse dorpjes en langs de sawah’s, de rijstvelden. In het midden van de weg, tussen vier rijen racende, stinkende en walmende auto’s, stonden rode vlaggen, olie drums en mensen met een doek voor de mond (gasmasker zou beter zijn) en een soort vlindernet. Daar zat geld in, zag ik in een flits. “They collect money”, legde Rusli mij uit. “Voor de plaatselijke moskee”. Ontelbare dorpjes, bananenbomen en koffiestruiken verder kwamen we na vier uur uiteindelijk bij het Tobameer aan. We kijken van bovenaf over het meer. Het is slecht weer en de bewolking hing met name over het eiland Samosir. Hmm. Ik ben en blijf verslingerd aan het Meer van Annecy (Frankrijk). We gingen lunchen en kregen ongevraagd een rijsttafel voor een weeshuis voorgeschoteld (foto). Rusli aarzelde geen moment, waste zijn handen in een kommetje water en begon voortvarend van alles op zijn bord te deponeren om dat vervolgens met zijn vingers naar binnen te werken. Vol trots wees hij mij de vis aan, die uit het Tobameer komt, terwijl hij vrolijk verder kaande. Alle personeelsleden stonden ons te bekijken, nou ja, vooral mij, want een Belanda (Hollander) krijgen ze hier blijkbaar niet elke dag. Ik begon braaf met lepel en vork te eten, maar gaf het spoedig op. Ik schakelde over op de vingers tot groot genoegen van de omstanders. Vooral de vrouwen liepen constant te giechelen. Zekerheidshalve heb ik mij bij ajam (kip) en ikan (vis) uit het meer gehouden en ik heb alle rendang (rundvlees) opgegeten. Met een fikse portie nasi putih (witte rijst) erbij. Ik drink er lauw water bij, waarvan ik de herkomst niet weet. Als mijn reisadvies- en vaccinatiegevende huisarts dit allemaal zou weten… Ze heeft me nog zo gewaarschuwd dit soort dingen vooral niet te doen. Na de lunch reden we via een door Rusli gekozen schilderachtige route terug naar Medan. Deze route is wel een uur langer; wij doen er vijf uur over. Inmiddels was het gaan regenen en het ene dorpje zag er nog triester uit dan het andere. In die vijf uur heb ik Indonesië van een hele andere kant gezien dan van de reisgidsen en de reisprogramma’s. Wat valt hier nog verschrikkelijk veel te doen. We werden constant ingehaald door die - soms felbeschilderde - minibusjes, die de ‘lijndiensten’ tussen de verschillende dorpjes onderhouden. De chauffeurs zijn kamikazepiloten pur sang. Ze rijden met ware doodsverachting kris-kras door het verkeer en hun passagiers kunnen niets anders doen dan zich angstvallig vastklampen. Die zitten dan ook met vertrokken gezichten achter de ramen. Soms zaten die busjes zo vol, dat ze uit de geopende schuifdeur hingen. Inmiddels was het aardig gaan schemeren en door de aanhoudende regenval was het zicht aardig slecht. De auto- en motorverlichting was nogal divers: stadslicht, groene remlichten, rode richtingaanwijzers aan de voorzijde, rode en blauwe knipperlampjes ingebouwd in de koplampen, groene richtingaanwijzers, drie grote groene lampen op het dak een verder niets (vrachtwagens) en de meest favoriete van al: géén verlichting. Rusli bleek een uitstekende chauffeur die goed in het donker kon kijken en leverde mij keurig heelhuids bij het hotel af. Morgen (zondag) ga ik voor twee dagen naar Atjeh. Daar liggen mijn Indische roots dus echt.

DANAU TOBA (LAKE TOBA)
At eight o' clock this morning I left with my driver, Rusli Lubis for Danau Toba, Lake Toba, which is a huge lake on Sumatra. My, I had to get used to the roads and the way they drive over here. Everybody who goes in the same direction more or less drives at the same side of the road, but that's about it. Traffic arrives and leaves Medan on a four lane motorway. The separation of the outbound and inbound lanes is made with empty oil drums like every ten meters. Everywhere around us I see those small motorcycles that really do just as they please. They swerve through traffic like flies. In the middle of the road, between the racing and smelling traffic red flags and oil drums were put up. People were sitting on top of those drums with some sort of butterfly net. I noticed being money in there. "Yes, you are right", Rusli explained, " they collect money for the local mosque". After passing countless villages, banana trees, coffee plants and the typical Indonesian sawah's, the green rice fields (which was very nice to see) and after four hours drive we finally arrived at Lake Toba. From above we looked down on the lake, but the weather wasn't too good and the island of Samosir was covered in thick grey clouds. It's quite funny, because Samosir is an island on an island. And not even a small one. Lake Toba was certainly nice to see but I must admit that I like Lac d'Annecy (Lake of Annecy) in France much better. Time for lunch. We went into a small restaurant and without even asking what we wanted to eat they served an typical Indonesian rice table, all sorts of Indonesian food, far too much for us, one could easily feed a orphanage with this amount of food. Rusli didn't hesitate; he washed his hands and started to fill his plate with food from the different trays which he ate using his fingers. He told me to try the fish, because this was locally caught, in the lake. Everyone from the staff was watching us, well, I suppose they were watching me, a Belanda (Dutchman). I started to eat with a spoon and a fork, the way we eat Indonesian food in Holland, but after a short while I put the cutlery aside and also ate with just my fingers. Apparently the staff liked that and especially the women started to giggle. I stuck to ajam (chicken), ikan (fish), rendang (beef) and a lot of nasi putih (white rice). I drank water, not knowing where that came from. If my doctor, who strictly forbade me to drink water that does not come in a bottle, would know about this… After lunch we drove to the lake and through some sort of holiday resort which was almost deserted. We drove then back to Medan and Rusli took the pretty route, which took us five hours to get back. Quite a long drive and sometimes I had to fight sleep. It started to rain and I must say, the villages we passed looked very drab. We were driving 'off the beaten track' and I have seen a part of Indonesia that one will not find in the travel guides. We were constantly overtaken by fierce painted mini buses which are part of the local and regional public transport system. The drivers must be kamikaze pilots and show no fear at all. Most of these mini buses are so crowded, that people literally hang out of the opened sliding door. They didn't even look worried! It was getting dark, it was still raining so one should expect cars to switch their light on, right? Some did and what a colourful sight it was! Very small lights, green brake lights, red blinkers at the front of the car, green blinkers at the back, small red and blue blinking lights within the headlights, lorries with only three large, green lights on top of the roof and the most favourite of all: no bloody lights whatsoever. Luckily Rusli was a very good driver who was well capable of looking in the dark and he dropped me safe and sound at my hotel in Medan. Tomorrow (Sunday) I'll be leaving for two days to Atjeh, northern Sumatra, because that's were my roots really lie.