Wellington, Waitangi Day, Cricket and Rugby

Met de long distance bus (andere zijn er niet) ben ik van Napier naar Wellington (hoofdstad van Nieuw-Zeeland) gereden. De reis duurde ruim vijf uur. We reden naar het zuiden en daar hing een behoorlijk donkere lucht. Het was zelfs koud. We hadden een korte pauze in Palmerston North. Ik sloot in de rij aan voor koffie en koek. Voor mij stond een oudere Maori-vrouw enorm te klojangen. Dan weer dit, dan weer dat. Toen de caissière wilde afrekenen wilde onze Maoriese nog even wat erbij en uiteindelijk wilde ze met een betaalkaart betalen, waar ze ongelofelijk mee stond te hannesen. Ze liet hem vervolgens ook nog vallen - het duurde allemaal van eeuwigheid tot amen. Koffie en koek op, nog even snel naar het toilet. Ik liep daarna naar buiten - bus weg! In eerste instantie geloofde ik het niet; dat zal wel iets psychologisch zijn. In tweede instantie geloofde ik het trouwens wel, want hij stond driehonderd meter verderop voor een stoplicht te wachten. Ik wist, dat ze op deze busverbindingen radiocontact met de chauffeur hebben. Ik liep snel terug naar binnen en vertelde de twee dames achter de balie mijn ongemak. Een man achter in het kantoor greep onmiddellijk een microfoon. De twee dames verzekerden mij dat het niet aan mij lag, maar aan de chauffeur: die had neuzen moeten tellen voor hij vertrok. De man van de busmaatschappij bracht mij in zijn eigen auto achter de bus aan, die we een eind verderop langs de kant van de weg stil zagen staan. Goed, ik aan boord en iedereen blij; hoewel de blikken die mijn medepassagiers mij toewierpen, mij anders deden vermoeden. In een fikse regenbui reden we Wellington binnen. We werden uitgeladen op Platform Negendriekwart, echt, kijk de foto maar.
Ik liep naar buiten om de Tourist Information te zoeken. Die verwachtte ik eigenlijk redelijk dichtbij, maar nee hoor, niet in Wellington. Wel stond er een beeld van een met stok lopende Mahatma Gandhi. Waarschijnlijk ook nog steeds op zoek naar de Tourist Information. In Featherston Street liep ik het Holiday Inn Hotel binnen en vroeg aan de jonge receptioniste of ze mij kon vertellen, waar de Tourist Information zat. Op een plattegrond legde ze mij dit uit. “Hier zitten wij”, zei ze en ze zette een kruisje op de kaart. “En hier zit de Tourist Information” en ze omcirkelde een grote ‘I’. “U loopt de straat uit en bij deze kruising gaat u naar rechts”. Ik keek mee. “Naar links bedoel je”, zei ik. Ze keek nog eens goed. “Ja, voor u wel, maar ik kijk op de kop; voor mij is het rechts”. Ze was blond - echt waar. “Oké”, zei ik, me verheugend op het vervolg. Ze ging door met uitleggen en ze bleef hardnekkig links en rechts door elkaar halen. Geweldig. Ik had inmiddels gezien, dat ik zonder haar uitleg de Tourist Information ook wel zou vinden, maar ik liet haar gewoon nog even aanmodderen. Ze was inmiddels zelf op de kaart verdwaald, hahaha! Bij de Tourist Information vertelde Doris mij, dat accommodatie in de stad vinden haast onmogelijk was. Alles was volgeboekt, omdat het binnenkort (6 februari) Waitangi Day zou zijn en de jaarlijkse internationale rugby Sevens gespeeld zouden worden. Gelukkig had Hallswell Lodge een afzegging gehad. Aangekomen meldde ik me bij receptioniste Sue. “Het internetcafé is aan de overkant van de straat”, antwoordde ze op mijn vraag. Ik ben de straat drie keer afgelopen, maar geen internetcafé. “Je zei dat het internetcafé aan de overkant zit”, zei ik bij terugkomst. “Maar ik kan niets vinden”. “It is a wee bit (klein stukje) that way”, zei Sue. “Wee?”, merkte ik op. “Kom je uit Schotland?”. “Ben je daar geweest?”, vroeg ze. “In Schotland? Jazeker”. “Nee, aan de overkant van de straat”.
De volgende dag was de Sevens Parade. Dat is hier traditie: de rugby teams die aan de ‘Wellington Sevens’ meedoen worden feestelijk onthaald. De parade begon op Lambton Quay en eindigde op Civic Square, waar ik stond. Voor de teams uit liep ‘Wellington Batucada’, een percussiegroep die met hun opzwepende Braziliaanse sambamuziek de juiste sfeer schiepen. Op Waitangi Day ben ik naar een cricketwedstrijd geweest in ‘The Basin Reserve’, de cricket ground. Entree tien NZ dollar, inclusief een biertje. Het stadion zat behoorlijk vol, heel veel gezinnen met kinderen ook. Het is traditie, dat je zo maf mogelijk verkleed naar de rugby gaat. Vooraf gaan ze even naar de cricket. Ik zag een groep jongelui, helemaal in zebrakleuren. De heuvel tegenover me werd bevolkt door Smurfen. The A-Team kwam binnen en liep langs de commentator. Die wist zelfs de A-Team herkenningsmelodie snel door de luidsprekers te laten schallen en het hele stadion brulde mee: ‘Tatatááá, tatatááá. Tataratááá, tatatatatatatááá! Geweldige sfeer. Gedurende de wedstrijd kwamen nog veel mafkezen voorbij: kerels die zich als roze snoepjes verkleed hadden, Batman, Superman, Spiderman, Romeinen, Super Mario, opgedofte meiden op hoge hakken, de ‘Hooters’ - kerels met enorme grote namaak hangborsten, Legomannetjes, een groep verkleed als kreeften en zelfs waren er mensen verkleed als I-Pod.
Verder ben ik met de beroemde rode Wellington Cable Car naar de Botanic Gardens geweest, eigenlijk voor het uitzicht over Wellington en de haven. Ook heb ik nog twee musea bezocht: het nationale Te Papa Museum Of New Zealand en het Museum of Wellington City & Sea. Beide erg mooi met goed verzorgde presentaties.


WELLINGTON, WAITANGI DAY, CRICKET AND RUGBY
Travelled again with Newmans Coach Lines, this time from Napier to Wellington, the capital of New Zealand (and not Auckland as one might think). Took us five hours. With a stop-over in Palmerston North. Time for coffee and cake. I queued up behind an elderly Maori woman. Goodness gracious, was she messing about! She wanted this, she wanted that, changed her mind, changed it back, changed it again. She fumbled around with her credit card, dropped it - it took ages. I finished my coffee and quickly went to the loo. When I emerged outside - BUS GONE! With all my gear aboard (except money, passport and stuff). First I couldn’t believe it; this little voice inside my head said ‘no worries, this is not really happening, this only happens in movies. You’re fine, your bus must be somewhere’. Well, it was indeed. The blasted bus was waiting for a traffic light some 300 meters (330 yrds) away. No point in running after it. I knew that on these long distance buses they have radio’s to communicate with the various stop-over locations. I got back inside and explained to the two ladies behind the counter about my small mishap. It was not my fault, they reassured me, but the drivers. He should have counted his passengers before leaving. A man in the office immediately grabbed the microphone and called the bus. Message was understood and they would wait for me. The guy took me in his private car to the bus, which had pulled over and was waiting for me at the roadside. I got aboard and I guessed everybody to be happy about it all, however, the looks they gave me told a different story. Anyway, the ride and the scenery were great and during a downpour we drove into Wellington. We were unloaded at Platform 9¾ - honestly, see the picture below.
Usually a tourist information (TI) is close to train and bus stations, but not in Wellington. I hadn’t got the foggiest. In front of the train station there is this large statue of a walking Mahatma Ghandi, probably also still on his way to the TI. I walked in the general direction of downtown and on Featherston St. in a spur of the moment I stepped inside the Holiday Inn and asked the young girl behind the counter where I could find the TI. She spread out this map of Wellington.
“This is where we are”, she pointed at the map, “and here is the tourist information” upon which she pointed at another spot. So far so good and I noticed that I already could find the TI without further help.
“So you just walk down the street and at this junction you go to the right”. I followed her finger.
“You mean to the left”, I corrected her.
“Eh… for you yes, but I'm looking at the map upside down”, she pointed out. “So for me it is to the right”.
Guys I swear, she was blond :)
“Of course”, I said and enjoyed the rest of the explanation. She kept confusing herself with left and right and finally got lost on the map. I thanked her, gave her a big wink which made her blush (Fr. rougir) and I continued my way to the Tourist Information where Doris told me that everything in town was overbooked due to upcoming Waitangi Day (February 6) and the yearly Rugby Sevens Tournament on that same day. Luckily ‘Hallswell Lodge’ on Kent Terrace had a cancellation.
I asked Sue, the receptionist, where I could find an internet café.
“On the opposite side of the street”, she replied.
I walked the street three times but I couldn’t find any internet café.
“You told me the internet café is on the opposite side of the street but I really cannot find it”, I more or less complained to her.
“It is a wee bit that way”, she gestured with her arm to the right while trying to pick up a heap of paper with the other.
“Wee?”, I asked. “Are you originally from Scotland?”
“Have you been there?”, she queried.
“In Scotland, yes”.
“No, on the opposite side of the street”, she sighed.
The next day the rugby teams that were to participate in the Wellington Sevens were received with a street parade. This started on Lambton Quay and ended on Civic Square, where yours truly was enjoying the show. Beautiful, a lot of spectators, some police but not a single shot was fired so to speak. On Waitangi Day I went to watch a life cricket match in the Basin Reserve down the street. A ticket was ten dollars including a beer. That afternoon, the rugby tournament would begin and it is tradition that one goes to these matches completely disguised as whoever you want to be. And before the games begin, all these guys go to the cricket match in the morning. Result: a cricket ground with diversified spectators. From normal people like me to youngsters dressed up as zebra’s, an awful lot of blue Smurfs, even the A-Team (complete with their tune which everybody sang along: ‘Tatatááá, tatatááá. Tataratááá, tatatatatatatááá!’), guys dressed up as pink sweets, Batman, Spiderman, Roman soldiers, Super Mario, guys dressed up as Lego bricks or as lobsters and even guys dressed up as iPods. Great weather, great atmosphere, great beer and Wellington lost the match.
I went with the famous Wellington Cable Car to the Botanic Gardens, but mostly to enjoy the terrific view over Wellington and its harbour and I visited the National Te Papa Museum Of New Zealand and the Museum of Wellington City & Sea. Wellington to me seems to be very laid back and a nice place to live.