De 'firry', de TranzCoastal en walvissen

Vanuit Wellington ben ik met de veerboot (InterIslander) naar het Zuidereiland gevaren. Wellington heeft een prachtige haven, zo tussen de bergen. Ik liep door de ferry en bleef even staan om van het uitzicht te genieten. Overal zag ik jongeren, die het blijkbaar zwaar hadden: ze sliepen allemaal, voorzien van zonnebril en oortjes van hun MP3-speler. Jongens, meisjes en vage in-betweens; in het restaurant, in de bar en in het trappenhuis; ze zaten, ze hingen en ze lagen; op stoelen, op banken en op de grond; op hun rug, op hun zij of op hun buik. Ik nestelde mij in het familiedeel. In een hoekje met een boekje. De totale overtocht duurde drie uur. In Cook Strait/Raukawa was het water diep donkerblauw met kleine witte schuimkoppen. Er stond een heerlijke, lome deining en het duurde niet lang of ik viel in slaap. Ik ging aan dek toen we bij South Island aankwamen en de Queen Charlotte Sound indraaiden. Het was werkelijk prachtig, over het groen/blauwe water tussen de bergen. De ferry de andere kant op passeerde ons en een jongetje riep met een onvervalst Nieuw-Zeelands accent: ”Look mummy, anuther firry!”.
Daarna de TranzCoastal-trein genomen naar Kaikoura. De TranzCoastal bood werkelijk prachtige uitzichten over de blauwe Pacific. Soms reden we echt pal langs het strand. Dit werd afgewisseld met af en toe een tunnel of wat vlakkere stukken met schapen. Op rotsen aan het strand lagen zeehonden. Ik heb aan het eind van de middag in Kaikoura nog even in de Pacific vertoefd. De branding van ruim een meter hoog wilde mij er niet door laten. Die was zo krachtig, dat ik steeds als een stuk wrakhout op het strand gegooid werd.
De volgende dag heb ik een whale watching-tocht gemaakt. Tijdens de briefing vertelden ze, dat ze welgeteld één walvis gespot hadden, vijf zeemijl (ruim negen kilometer) uit de kust. Op zee stond een deining van tweeënhalve meter. Ze waarschuwden voor zeeziekte. We werden eerst met een bus naar de andere kant van Kaikoura gereden, waar de boot lag. De stoel naast mij in de bus was nog leeg. Ik mijmerde wat over Moby Dick toen een zware stem mij vroeg of de stoel naast me ‘free’ was. “Ja, ja”, stamelde ik verschrikt en een Zweedse mevrouw nam naast mij plaats. Die was dík! Ik had mijn eerste walvis die dag al gezien, hahaha! Ondanks de behoorlijk hoge deining voer de boot voer loeihard; we mochten dan ook niet aan dek. Even later nam de stuurman gas terug en we dobberden op ons gemak richting walvis. We mochten aan dek en ja hoor, proestend zwom een walvis langs. Het moment waar iedereen op wachtte was natuurlijk als hij weer zou duiken. Dan komt de staart boven water en verdwijnt majestueus achter de walvis aan de diepte in. Daarna blijven die beesten ongeveer een uur onder water. We voeren op volle snelheid naar een andere walvis. De eerste zeeziekelingen maakten gebruik van de daarvoor bestemde papieren zakken. Een enorme zwarte vin kliefde door het water. Het bleek een orka, zo'n Willy, te zijn. Dat is trouwens en dolfijnensoort. Deze orka volgden we een tijdje en toen we dwarslagen, zwom hij echt vlak voor de boot langs! Twee walvissen en een orka - een goede vangst.
’s Middags verder met de TranzCoastal naar Christchurch. Rijtuig Z, stoel 7D. Niemand naast me maar schuin tegenover me een vrij stevige tante. Kort haar en een bril. Een soort Betsy Turf. Ik wilde wat lezen, maar door de vele tunnels zaten we steeds in donker. Ik besloot net naar muziek te gaan luisteren toen Betsy Turf zei: “U kunt weer lezen hoor, dit was de laatste tunnel”. “O”, zeg ik uit beleefdheid. ”U reist dit traject vaker?”. “Ja, gister. Ik ben op weg naar huis; ik woon in Christchurch”. “How nice”, zei ik - de standaard dooddoener in de Engelse taal. Dit betekent vrijwel altijd: ‘Wat je me zojuist vertelde interesseert me geen ruk en ik wil helemaal niet met je praten’. Het landschap was overigens wel mooi. De kust, vlakke stukken met schapen en in de verte de bergen. Wijngaarden schoten voorbij en we staken hele brede maar volledig droge rivieren over.
In Christchurch verbleef ik in het Addington Stadium Motel. Dit kan ik iedereen aanbevelen. Brandschoon. Wordt gerund door de uitermate vriendelijke en behulpzame Bob en Ngarita Stewart. Haar ouders kwamen uit Groningen. In Christchurch zelf heb ik niet zo gek veel gedaan. Ben een beetje uitgemuseumd, uitgekabelbaand, uitgebotanischetuind, uitgecitytourd, uitgetoeristischeattractiesd. Wel lekker in de stad rondgezwalkt, ondanks het weer. Koud man, 16-18 graden, ’s nachts regen, overdag waaien. Nu noemen ze Chicago wel de Windy City, maar Christchurch kan er ook wat van. Lange broek en een trui. Morgenochtend (donderdag 12e) vertrek ik met de TranzAlpine van Christchurch naar Greymouth aan de westkust, de andere kant van het eiland. Dan ’s middags met de bus naar Fox Glacier. Daar blijf ik een dag of twee. Van de natuur genieten en rust opzoeken.


TRAINS, BOATS AND WHALES
In Wellington I took the Interislander ferry to South Island which took three hours. The water in Cook Strait/Raukawa was deep blue, beautiful. The greenish/blue water of the Queen Charlotte Sound was surrounded by mountains. We saw another Interislander that was going the other way and a little boy yelled to his mother, with his NZ-accent: "Look mummy, anuther firry!". We arrived at Picton, South Island where I took the TranzCoastal train to Kaikoura. Along the way we had stunning views of the Pacific Ocean. In Kaikoura I tried to swim in the Pacific but the fierce surf wouldn't let me through.
The next day I boarded a vessel to do my bit of whale watching. The crew told us they had spotted one so we sped there. (This was quite a fast vessel.) During this time we were not allowed on deck. The waves were about 2.5 m (8 ft). It was a magnificent sight, the whales I mean, especially when they have taken enough air to go down again and the last thing you see is this enormous tail, just before it disappears into the deep. Not much later a male Orca crossed our bow.
In the afternoon the TranzCoastal took me to Christchurch where I stayed in the ‘Addington Stadium Motel’, which I can recommend to anyone. It is run by the very friendly and helpful couple Bob en Ngarita Stewart. In Christchurch I have been wandering about, not doing much really. The weather wasn't too nice, rather cold 18°C (64°F) with rain at night and during daytime a lot of wind. I mean, they call Chicago 'The Windy City' but blimey, Christchurch is a worthy contender!
Tomorrow I'll depart with the TranzAlpine to Greymouth on the west coast of South Island which is supposed to be a beautiful ride. After that I'll take the bus to Fox Glacier. I have no hopes for a change in the weather, however.