Queenstown, no beeb en Minus 5°C

De tocht van Fox Glacier naar Queenstown verliep lekker relaxed en was prachtig; langs berg en dal klonk hoorngeschal en chauffeur George praatte honderduit. Die heeft van Fox naar Makarora z’n mond niet dicht gehouden. Daar had Steve, de chauffeur van Greymouth naar Fox al voor gewaarschuwd: als je George krijgt ben je de sjors, want die kan een uur over een paardenbloem praten. Nou wist die George wel veel trouwens. Over de bloemen, planten, dieren, dorpjes en historische gebouwen. Na Haast kwamen we door een prachtig natuurpark en met tuitende oren van George z’n geleuter pauzeerden wij in Makarora, waar we een andere chauffeur kregen. Verder naar Wanaka en Queenstown. Met name de route langs Lake Wanaka en Lake Hawea was schitterend! Werkelijk waar. Bergen en meren - een prachtige combinatie. Queenstown ligt aan Lake Wakatipu, een groot, prachtig blauw meer. En helder water! De Remarkebles (bergketen) aan de overkant en eendjes langs de oever. Heb het in Queenstown erg naar mijn zin gehad. Hele relaxte (kleine) stad. En het weer was fabelhaft. ’s Nachts koud en overdag stralende zon, blauwe lucht en Zuid-Frans warm. Heerlijk. Ben met de Skyline Gondola (cabinebaan) naar de bergtop geweest. Het uitzicht over het meer en de bergen was adembenemend.
De dag daarna ben ik naar Arrowtown geweest, een klein gouddelverdorpje uit 18-nog iets. Erg mooi, heerlijk weer en erg toeristisch. Paar uur rond geslenterd en heerlijke relaxte lokale busreizen heen en terug.
Die berg van die cabinebaan heb ik twee dagen later beklommen. ‘Wandelen’ zou geen recht doen aan mijn heroïsche tocht naar boven. Vooruit, een hele stevige bergwandeling. Om bij het begin van de tocht te komen moest ik in het dorp al een stuk omhoog en ik stond toen al te hijgen als een zwangere karhengst. Ik keek nog eens naar de top. Sjonge, moest ik daar helemaal heen? Het begin ging echt door het bos, over smalle, steile en soms moeilijk begaanbare bergpaadjes. Vlak langs afgronden ook. Na verloop van tijd kwam ik op een zandweg uit; de dienstweg naar boven. Ik zweette me de tering en mijn gehijg echode door de bergen. Ik kwam boven uit bij het heliplatform. Ik had er precies een uur over gedaan. De afdaling ging vlot: drie kwartier.
In een opwelling ging ik een shopping mall op Camp Street binnen. Beneden zaten allemaal mensen te eten, dus met de roltrap naar beneden. Ik kwam uit op O’Connell’s Pavillion. Daar zat van alles: MacDonalds, iets Thais, Turks en ook een Japanner: Yama Express. Ik liep naar de counter, waar een gezette Japanse aan een softijsje stond te likken. Ik keek op het verlichte bord. Hm, beef - vlees, lekker.“Ik wil graag Yakiniku Don”, zei ik dan ook. “Yakiniku Don?”, vroeg de Japanse. ”Ja, beef, dat staat op het bord”. “We don’t hab’ beeb”, zei de ijslikkende Japanse. Ze kon de -f- blijkbaar niet uitspreken. “Waarom staat dat dan op het bord?”, vroeg ik. Ze riep iets in het Japans naar de keuken. Daar riep iemand iets terug, waarschijnlijk in de trant van: “Laat die bleekscheet maar de kleren krijgen - geen beef!” Ze schudde in ieder geval mistroostig haar hoofd. “Sorry, no beeb”, zei ze weer. “Doe dan maar kip”, zei ik. “Teriyaki Chicken Don”. “Deep bry”, zei ze en ze liet het ijsje veelzeggend in haar mond rondtollen. “Deep fry?”, zei ik verbaasd. “Nee, dat is volgens jullie menu Chicken Katsu Don. Ik wil Teriyaki Chicken Don”. Het arme kind keek me over haar ijsje en door haar spleetogen eens doordringend aan. Ze begreep er geen zak van en ze sprak amper Engels. De kok kwam er bij en liet mij zien wat ik zou krijgen. Een soort roerbakkip met sla en rijst.
In bar Minus 5 is alles van ijs: de muren, de inrichting, de glazen. Behalve de vloer. Je kunt niet zomaar deze bar binnen lopen. Je moet eerst aan de overzijde zijn, om je aan te melden. Groepen gaan ieder half uur naar binnen. De mevrouw achter de balie wees op het bord achter haar met de verschillende toegangsprijzen. Volwassenen entree NZD $ 27, inclusief een cocktail; hetzelfde maar dan met een extra shot wodka, NZD $ 31; nog wat toegangsprijzen waar je uit kon kiezen en uiteindelijk kinderen NZD $ 13. Ze vroeg wat ik wilde. “Doe maar kinderen”, zei ik. “Kinderen?!” “Ja, je vraagt toch welke toegangsprijs ik wil betalen? Nou, kinderen; dertien dollar”. “Dat kan alleen als je begeleid wordt door je ouders”, zei ze slim en ze keek me triomfantelijk aan. Haar twee collega’s keken van: ‘zo, daar heb je niet van terug!’. “Geen probleem”, zei ik, “die heb ik bij me. Moeder Natuur en Vader Tijd”. Ze schoten in de lach maar ik kreeg geen korting. Beetje jammer. Iedereen kreeg een dikke jas aan en handschoenen. Karen uit Engeland nam ons mee naar de diepvriesbar, waar het -7,7 was. Binnen was inderdaad alles van ijs. Ik koos als cocktail een Arctic Sunrise. Het ‘ijzen’ glas moest je met twee handen vasthouden; het was nogal groot. Die worden speciaal voor hen gemaakt en kosten vier dollar het stuk. Twee keer per jaar komt de ijssculpteur uit Auckland om de inrichting opnieuw te doen.


QUEENSTOWN, NO BEEB AND ‘MINUS 5°’
On the bus from Greymouth to Fox Glacier our driver Steve already had warned us: ‘If you travel on to Queenstown, you probably will get George as your driver. This guy knows an awful lot about everything you come across on your way. From the history of the villages you pass through, the flowers you see, the rivers you cross, trees, birds, flies and bumble bees. Which is alright but the problem is folks, that he talks about it all the way, for - literally - hours on end. This guy can talk about a dandelion for an hour’. And he did. On the bus from Fox to Makarora George was our driver. But, I must admit, this guy really knows everything and it was worthwhile listening to. But, after a few hours… In Makarora we had a stop-over and we got a new driver. All the way to Queenstown he didn’t utter a word. Obviously he knew what we had been through. We passed beautiful Lake Wanaka and Lake Hawea, we crossed rivers, passed beautiful mountains, rode through green pastures - the works. Finally we arrived in Queenstown at Lake Wakatipu, a beautiful blue lake with crystal clear water! And ducks. What’s a lake without ducks. Queenstown is not too big a town, very laid back (everything in NZ seems to be that way) with a rather nice climate; reminded me very much of the south of France. I took the Skyline Gondola to the top of one of the mountains. The view over the mountains and lake Wakatipu was breathtaking! Indescribable; just look at the picture below - it tells you more than a thousand words. The next day I went by bus to Arrowtown, beautiful small former gold diggers village. Many tourists, however.
I also climbed the mountain of the Skyline Gondola. Well, it wasn't really climbing, but it’s wasn’t just hiking either. Something in between. It took me exactly one hour to get to the top and 45 minutes to get down again.
In Queenstown I went to the shopping mall at Camp St. and ran into a Japanese restaurant/take-away sort of thing: Yama Express. The name rather sounded to me as a Japanese bullet train than as a restaurant. Behind the counter this eh… sizeable Japanese girl who was enjoying her ice cream. I ordered Yakiniku Don, according to the menu being something with beef.
“Yakiniku Don?”, the girl asked.
“Yes please, that’s with beef, right?”
“We don’t hab’ beeb”, the girl said between two licks of her ice cream.
“Why is it on the menu then?”, I asked politely.
She took the ice cream out of her mouth and shouted something to the kitchen. Somebody shouted something back, probably like ‘Stuff the white guy - no beef!’ Anyway, she gloomily shook her head.
“Sorry, no beeb”.
“OK, in which case I will have the Teriyaki Chicken Don”.
“Deep bry”, she said and swirled the ice cream meaningfully in her mouth.
“Deep fry?”, I asked in amazement. “According to your menu your Chicken Katsu Don is deep fry. I would like the Teriyaki Chicken Don”.
Through her Japanese eyes she looked pervasively at me, said nothing, did nothing except licking her ice cream. Obviously I was getting nowhere. The cook showed up, showed me what I had ordered, I said ‘yes’ and it tasted out of this world.
In Bar Minus 5°C on Steamers Wharf everything is made out of ice: the walls, the seats, the sculptures, the bar itself and the glasses, of course. You just can’t go in there. You first have to buy a ticket at their office. Behind the counter three happy young women and a huge reader board with the ticket prices (2009), including one vodka cocktail: adults NZ $27 or with an extra shot of vodka NZ$ 31, or with two vodka cocktails NZ$ 36, young adult NZ$ 15 (including a juice mocktail), children of 13 years of age and under NZ$ 13. One of the young women asked me if I had made my choice.
“Yes”, I said, “I would like the thirteen dollar ticket”.
“The thirteen dollar ticket? But that’s for children”, she replied.
“I know, but you asked me what I wanted. So I would like to have the children’s ticket”.
“Only if you are accompanied by your parents”, she said sharp-witted, looked at me expectantly and they all started to laugh.
“But I am”, I said. “By Mother Nature and Father Time”.
They laughed even harder but still sold me a ticket for adults. We were handed a thick coat and Karen from England led us inside the icy bar. I drank a delicious Arctic Sunrise, looked through a window to the sunny street outside, had my picture taken, admired the sculptures and added yet another experience to my list.