Ninety Mile Beach en Cape Reinga

Ik ben van Auckland naar Paihia gereisd, met mijn favo vervoermiddel hier: de bus. Paihia ligt aan de Bay of Islands. Daar kwam ik rond het middaguur aan, wat mij mooi ’s middags de gelegenheid gaf om een korte maar mooie wandeling te maken langs de baai naar de beroemde Waitangi Treaty Grounds en het Treaty House. Hier is in 1840 geschiedenis geschreven; hier is New Zealand geboren; hier is een volk (de Maori’s) besodemieterd.
Van Paihia maak ik een dagtocht naar Cape Reinga en Ninety Mile Beach. Het is een ‘very bumpy ride’ en chauffeur Murray legt uit hoe dat komt: de bus is speciaal gebouwd om deze tour te doen. Om zowel over de weg te kunnen rijden, als over zandwegen, door ondiep water en over het strand. Dus is het onderstel van de bus afwijkend van andere bussen. Dat met name de vering afwijkt merken we bij iedere bocht en bij iedere hobbel. Het is net alsof je in een Lelijke Eend rijdt: je wordt van de ene naar de andere kant gezwiept en weer terug, waarbij de bus nog een tijd naveert als de hobbel allang genomen is. We rijden langs KeriKeri, dat letterlijk 'graafgraaf' betekent. De lokale jongens zagen tweehonderd jaar geleden iemand een paard en ploeg gebruiken. Ze sprongen van opwinding op en neer en riepen: ‘Keri keri! Keri keri!’
We stoppen bij ‘Puketi Kauri Forest’. Een 7500 hectare groot bosgebied waar dus die bekende Kauribomen staan (ik had er nog nooit van gehoord) die soms wel duizend jaar oud zijn. De Britse Koningin Elizabeth was hier ooit op bezoek en zij wilde die bomen ook wel eens zien. Speciaal voor haar is er door het bos een boardwalk aangelegd; kostte een miljoen. Afijn, de koningin komt aan, stapt uit haar auto en zegt: ‘Prachtig, die bomen’ om vervolgens weer in te stappen omdat het inmiddels theetijd was. Ze heeft geen voet op die boardwalk gezet. Ik loop wél braaf over de boardwalk en die bomen zijn inderdaad machtig hoor. Hartstikke hoog en met een omvang van enkele meters. In de verte hoor ik een bus tweemaal claxonneren. Er stuiven giechelend twee Japanse meisjes in hele korte broekjes voorbij. Die moeten vast die bus nog halen.
Bij Cape Reinga, het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland, komen de Tasman Zee en Stille Oceaan (Pacific) bij elkaar. Het uitzicht is adembenemend! Werkelijk grandioos. Die mooie, eindeloze, azuur-turkoois-donkerblauwe oceaan, de rotspartijen, de strandjes diep beneden ons - het is werkelijk prachtig! Ninety Mile Beach (NMB) vervolgens, blijkt maar 64 mijl lang. Vroeger, toen ze hier met paarden over reden, wisten ze dat ze per dag dertig mijl af konden leggen. Aangezien ze er drie dagen over deden om het strand langs te rijden, werd het dus een strand met een lengte van negentig mijl. Later hebben ze het exact opgemeten en toen bleek dit strand dus 26 mijl korter te zijn. NMB was ooit een state highway, dus er werd behoorlijk veel over heen gereden. Er ligt menig auto onder het zand begraven. Er steken ook diverse verroeste auto-onderdelen uit het zand. Mensen die zich ik het tij vergisten (dat komt razendsnel op) en hun auto ten prooi aan de golven zagen vallen; de auto’s verdwenen vervolgens onder het zand. Ik zit aan de oceaankant en Murray rijdt met 6o km/u tientallen kilometers over het strand. Uiteraard zijn we nog gestopt om zelf over dit befaamde strand te kunnen lopen.
Van Paihia ben ik terug gereisd naar Auckland; het is hier slecht weer geworden. Morgen (zondag 29 feb) vertrek ik voorgoed uit Nieuw-Zeeland. Ik reis naar het Oosten en overschrijd dan de internationale datumgrens. Ik loop dan geen twaalf uur meer op jullie voor, maar iets van twaalf uur op jullie achter. Ik vertrek op zondag en kom op zaterdag aan. Ik reis dus letterlijk terug in de tijd!


NINETY MILE BEACH AND CAPE REINGA
I travelled to Pahia at The Bay Of Islands to visit Waitangi Treaty Grounds and the Treaty House. In 1840 New Zealand sort of was established here and the Maori's forever - literally - lost their grounds. By bus to Cape Reinga and Ninety Mile Beach, which was quite a bumpy ride because the bus had special fitted springs and suspension. We also went to the famous Puketi Kauri Forest with the world-famous Kauri trees of which I had never heard. Extremely high trees with a diameter of a few meters! Some of these trees were even more than a thousand years old. They build a boardwalk here for the English Queen, costs were about a million NZD. The Queen arrives, gets out of the car, stands there, looks at the trees, says 'very impressive' and gets back into the car and drove off, it being time for her afternoon tea. She never set one foot on the boardwalk.
Cape Reinga was awesome! It is the most northerly point of NZ were the Tasman Sea and the Southern Ocean meet. Incredible view with a deep blue sky and an endless turquoise - dark blue ocean, rocks, little beaches far beneath us - stunningly beautiful! We then drove to Ninety Mile Beach, which is actually 64 miles long. In the dim and distant past one used to ride here with horses and one could travel thirty miles a day. Since it took three days to cross this beach, it was thus named Ninety Mile Beach (= 145 km). However, later they took new measures and it turned out to be that NMB was just 64 miles (103 km) long. It used to be a state highway so people were allowed to drive on the beach. The tide, however, is extremely fast here. So one moment you were driving with your car and suddenly you were driving in the water just leaving you time to get out of your car and make it for higher, dryer places, leaving the car behind which vanished in front of your very eyes. Eventually completely buried beneath the sand. A lot of car wrecks can be dug up here.
At this moment I am in Auckland where the weather turned bad. Tomorrow I will leave eastwards, crossing the international date line. Now I am about twelve hours ahead of you but after tomorrow I'll be like twelve hours behind. I will leave on Sunday and I will arrive on Saturday - literally travelling back in time.