Tahiti & Bora-Bora

‘To see once is worth more than hearing a hundred times’
Vanuit GMT + 11 (voor NL +12) naar GMT -10! (NL -11). Ik loop dus elf uur op jullie achter. Ik vertrok op zondag 1 maart en ik kwam op zaterdag 28 februari aan. Ik vloog dus letterlijk terug in de tijd. Vlucht NZ 40 met een Boeing 676-300 van Auckland naar Papeete op Tahiti. Ik ga gelijk met het touch screen voor me aan de slag. De keuze aan in-flight entertainment is enorm. Ik begin met muziek. The Beatles, Bee Gees, Dave Brubeck, Louis Armstrong… Maar ik wil ook nog films zien en ik heb maar vijf uur. Ik kijk de films ‘Silence of the Lambs’ (met Jodie Foster en Anthony Hopkins) en ‘Slumdog Millionaire’.
Door de voortschrijdende techniek hebben we steeds minder persoonlijk contact. Iedereen zit met een koptelefoon op naar muziek te luisteren, naar films te kijken of te gamen. Niemand praat meer met elkaar. Veel passagiers zijn zelfs nog te beroerd om hun koptelefoon af te zetten als de stewardess langs komt met eten of drinken en hen vraagt wat ze wensen. Ik vind dat naast onpraktisch ook nog eens erg onbeleefd.
We zijn inmiddels de internationale datumgrens gepasseerd. Het is half twaalf; ik zet mijn horloge een uur vooruit, zodat het half één de vorige dag is. Dat klinkt inderdaad wat vreemd, maar het is echt waar. Bij aankomst op Tahiti valt mij straks een ‘Meet & Greet’ ten deel, zo weet ik. Waarschijnlijk staat er een Polynesische schone in een hoelahoeprokje op mij te wachten, om mij onder begeleiding van drie klapzoenen een bloemenkrans op mijn nek te gooien. Als ik de vliegtuigtrap afdaal, slaat de warmte mij tegemoet. Het is hier het regenseizoen; het is warm en benauwd. We worden welkom geheten door twee Polynesische schonen, die iedere bezoeker een wit bloemetje geven. Een Tiare Apetahi? Die bloem moet je achter je oor doen. Dat zal de ‘Meet & Greet’ toch niet zijn? Bijna iedereen loopt hier met bloemen in z’n haar. Vrouwen vaak met prachtige, grote rode of witte bloemen, die mooi bij hun zwarte haar afsteken. De douane doet lang over de paspoorten; voor de lange rij EU-paspoorten zit welgeteld één beambte. Buiten moet een in het rood geklede juffrouw op mij staan te wachten, met mijn naam op een bordje. Voor de echte ‘Meet & Greet’. Geen juffrouw te zien. Dat is vreemd. Ik kijk nog eens in mijn Nieuw-Zeelandse informatie. Hm… gloednieuw shuttlebusje… medewerkers in het rood gekleed… uw naam op een publicatiebord… Er staat helemaal niets over een juffrouw. De wens was weer eens de vader van de gedachte. Ik kijk om me heen. Tegen een afgetrapt personenbusje leunen drie kerels met een rood shirt aan, met naast hun een groot white board met onder meer mijn naam er op. Dat is nou weer jammer. De begroeting is er niet minder hartelijk om. Een van hen doet mij een bloemenkrans(je) om. “Bienvenue á Tahiti!” De klapzoenen laat hij gelukkig achterwege. We verlaten het vliegveld en bij de eerste rotonde schrik ik me de pleuris - hij neemt de rotonde verkeerdom! Omdat alle andere auto’s gelukkig hetzelfde doen, gebeurt niets. Even wennen: hier rijden ze dus weer rechts. Na drie maanden Australië en Nieuw-Zeeland ben ik helemaal gewend aan linksrijdend verkeer. (Dat gaat er toch moeilijk weer uit. Op Bora-Bora kijk ik nog steeds verkeerd als ik bij het hotel de weg wil oversteken. Gelukkig is daar weinig verkeer.) In het hotel kleed ik mij om en verdwijn direct richting oceaan. Het water van de South Pacific is gewoon warm. Ik dobber wat in de rondte en zwem wat heen-en-weer.
Volgende dag ontbijt. Ik pak een glas jus d’orange en zet dat op een tafeltje. En juffrouw zet daar een schaal met croissants bij. Eerst even corn flakes halen. Als ik dat en de jus op heb, loop ik naar het buffet voor de rest van mijn brekky. Ik schep scrambled eggs met bacon op en loop watertandend naar mijn tafeltje. Deze is afgeruimd; ook de croissants zijn vertrokken. Ik ga thee halen en meld de verdwenen broodjes bij een mevrouw. Ik krijg nieuwe. Ik neem een potje thee mee. Bacon & eggs op, tijd voor de croissants. Ik loop naar het buffet om boter en marmelade te halen. Is mijn tafel opnieuw netjes afgeruimd en zijn wéér mijn broodjes weg! Wellicht een oud-Polynesisch gebruik?
Ik vlieg om half twee naar Bora-Bora. Officieel heet het eiland trouwens Pora-Pora. Het betekent ‘big hand’, in de betekenis van ‘applaus’. De Fransen hebben bijna alle eilanden hier van naam veranderd, om het moderner te laten klinken. (Dat vertellen mij de locals tenminste.) Een vlucht van vijftig minuten, met na tien (!) minuten een tussenstop op Moorea. Ik kijk naar buiten en ik kan heel ver over de Pacific kijken. Ongelofelijk, wat is de oceaan blauw! Zo ver als het oog reikt. Het vliegveld van Bora-Bora ligt op een eiland, zodat we met een shuttleboot naar het hotel gebracht worden. Mooi hoor, een tochtje van twintig minuten over het azuurblauwe water. Voor de late lunch eet ik een BLT; het extra beleg bestaat uit zonnig uitzicht over zee. Het doet aan als en foto uit een reisgids. Over het witte palmbomenstrand loop ik naar zee. Zwemmen in het heldere water van de South Pacific. Het is vreselijk rustig hier. Het echte vakantieseizoen is toch, net als in NL, in de maanden juni, juli en augustus. “Dan komen er veel Fransen, Italianen en Amerikanen”, vertelt lokale Amelia mij ’s avonds aan de bar. “Meestal in groepen. Dan doen ze een tour Frans-Polynesië en ze blijven dan op Bora-Bora een dag of drie, vier. Reizigers alleen, zoals jij, zien we eigenlijk zelden of nooit”.
Sowieso zien ze weinig Nederlanders. Waar gaan de Polynesiërs zelf trouwens heen op vakantie? “Nieuw-Zeeland. Lekker goedkoop”.
Tahiti/Boro-Bora was even een tussenstop; ik was ‘in de buurt’ zeg maar. Ik ben nu (woensdagavond)op Tahiti. Donderdag terug naar Auckland, aankomst vrijdag (datumgrens!), dezelfde dag naar Melbourne en om één minuut voor twaalf ’s nachts naar… Jáhááá! Vroeger stond er op ons speelgoed nog wel eens ‘Made in…’


TAHITI & BORA-BORA
‘To see once is worth more than hearing a hundred times’. After visiting Tahiti and especially Bora-Bora there is not much I can say against this. Going there meant travelling back in time. I left New Zealand on Sunday March 1 and I arrived at Tahiti on Saturday February 28. In a beautiful Air New Zealand Boeing 676-300 where I watched movies like Silence Of The Lambs and Slum Dog Millionaire. We crossed the international date line and I flew back in time.
Upon arrival in Tahiti I will have this meet & greet-thing. A Polynesian beauty in a hula-hoop skirt probably will be waiting for me to hug me and throw a floral wreath around my neck. It is warm and humid on Tahiti Airport. Two ladies in a blue dress distribute white flowers (tiare apetahi) to put in your hair (ladies) or rather behind your ear (guys). A lot of women here wear flowers in their hair and especially white and red flowers with that raven black hair is a very pretty sight. Outside the terminal building I start looking around for a young woman dressed in a red shirt for my meet & greet. Nobody. I take another look in the information I have. Hmm… nowhere is stated that a woman should be waiting for me. I spot two guys in a red shirt with a white board on which my name is written. They throw this small floral wreath around my neck and say: "Bienvenue à Tahiti!”. They drop me off at my hotel and I make it for the ocean. The water is luke warm, the sun is shining, the sky is ever so blue - this is definitely Tahiti!
I fly on to Bora-Bora with Air Tahiti. The ocean from above, just plain blue, as far as the eye can see… The flight lasted fifty minutes with a stop-over at Moorea already after ten minutes. Bora-Bora airport is situated on an island, so that only a boat ride over beautiful clear azure-blue water could take me to my hotel. For lunch I ate a BLT (like a small French bread with bacon-lettuce-tomato, hence the name BLT) and the extra filling was the incredible view over the hotel pool, the white sandy beach and the blue sea. A picture from a travel brochure indeed! I couldn't wait to swim in the warm South Pacific. It is very quiet this time of year. The busiest months are June, July and August, local Amelia tells me in the evening, while we sit at the bar.
"A lot of French, Italian and American people visit us then. Mostly they travel in groups. We don't see a lot of people who travel all by themselves, like you. Dutchmen? Hardly".
I ask her where the people of Polynesia spend their vacation.
"New Zealand, nice and cheap!"