Japans ontbijt, Fuji-san en de bel van Tenjo

In de ryokans kan ik kiezen tussen Japans of Westers ontbijt. Dan probeer ik natuurlijk Japans ontbijt uit: witte rijst, nori, miso soep, gebakken vis, een gebakken ei, twee soorten groente, een stuk appel, een aardbei en groene thee. Het is wel even wennen moet ik zeggen. Die gebakken vis gaat er wel in, net als die appel een die aardbei. De groene thee gaat nog. De soep slobber ik deels weg maar de stukken tofu, de slierten zeewier en de stukjes ui in de soep vind ik minder op de vroege morgen. De groente krijg ik zo vlak na het opstaan ook niet echt lekker weg. Net alsof je andijvie zit te eten. Het grootste probleem? Het gebakken ei. Ooit wel eens een glibberig gebakken ei met stokjes gegeten? Wel een exercitie zeg, dat Japanse ontbijt.
Ik schrijf dit vanuit Fujiyoshida, een stadje aan de voet van de wereldberoemde Mount Fuji, of Fuji-san zoals ze hier zeggen. Ben met de trein van Tokyo naar Otsuki gegaan een daar heb ik de laatste kilometers met het plaatselijke boemeltje afgelegd. Alles bij de Japanse spoorwegen is - uiteraard - goed geregeld. Op de grond (zie foto) en boven je hoofd bijvoorbeeld staat aangegeven waar op het perron welk nummer wagon stopt, zodat je - met een gereserveerde plaats - alvast op de juiste plek kunt gaan staan. Geen gehol langs de trein of gesjouw door de trein met volle bepakking, omdat blijkt dat je vijf coupés verderop moet zijn. De Japanners zitten allemaal te bikken in de trein. Rijst, noodles, groente, yakitori, raamen, hele sukiyaki-maaltijden gaan er doorheen. In een mum van tijd stinkt het onmeunig naar eten in de coupé. Deze is trouwens smetteloos schoon. Reisinformatie, zoals het volgende stations, geven ze in de coupé aan met een lichtkrant, zowel in het Japans als in het Engels. Ook roepen ze de informatie in deze twee talen om.
Vanuit Fujiyoshida ga ik ’s middags direct maar een tempel en een uitzichtpunt voor Mount Fuji. Ik neem het boemeltje (vijf minuten!) naar Shimoyoshida. Ik volg het wandelpad de berg op. Alle routebordjes zijn in het Japans. Halverwege probeer ik aan een lokaal vrouwtje met dito hond de weg te vragen. Het beste mens spreekt natuurlijk geen woord buiten de deur. Ik wijs op het plaatje van de tempel en zij ratelt in het Japans. Mijn hemel, ik had het net zo goed aan de hond kunnen vragen. Er stopt een auto waar twee mannen uitspringen. Ze komen zich er mee bemoeien. Nu staan er drie mensen tegen me aan te ratelen. Ik kijk eens naar de hond maar die kijkt wijselijk de andere kant uit. Ik pak mijn ‘Tourist’s Language Handbook’ en ik wijs de zin ‘Ik spreek geen Japans’ aan, waarbij ik de afgedrukte woorden uitspreek. “Hai, hai” (ja, ja), dat hebben ze inmiddels ook door. Ze wijzen alle drie dezelfde kant op, dus daar zal ik maar heen gaan dan. De hond kijkt mij met z'n tong uit de bek enigszins meelijwekkend aan. Het uitzicht was prachtig alleen was Fuji-san in de wolken. Ik niet.
Gister (zaterdag) ben ik naar Mount Tenjo bij Lake Kawaguchiko geweest. Met de bus heen. Ik koop een kaartje en zeg dat ik er bij de Kachi-Kachi Ropeway (kabelbaan) uit moet. De juffrouw krabbelt wat op een papiertje. “Laat dit maar aan de chauffeur zien”, zegt ze. Ik kijk maar kan er geen chocola van maken. Wel roept de chauffeur iets van 'Kachi-Kachi' als we er zijn, dus ik stap maar uit. Ik raak aan de praat met Pablo Semadeni uit Buenos Aires. We klagen eerst eens even flink over de Japanse taal. Het uitzicht van het platform op Fuji-san is werkelijk grandioos. Er staat een soort hart van metaal, met daarin een scheepsbel. Om de klapscheet luidt iemand die bel. Ik schiet wat mensen aan en vraag wat die bel daar doet. Het blijkt ‘The Bell of Tenjo’, een wensbel te zijn. Je moet naar Fuji-san kijken, de bel luiden en dan een wens doen. Die wordt dan vervuld. Er hangen ook allemaal bordjes met geschreven Japanse teksten. “Dat zijn liefdesverklaringen van paartjes, die samen Fuji-san aanschouwd hebben”, zo leggen de Japanse meiden Tomo-i en Ayako ons uit. We besluiten met ons vieren beneden wat te gaan eten. Terwijl we op de cabine staan te wachten, vraag ik aan Tomo-i hoe oud de kabelbaan is. “Vijfentwintig”, antwoordt ze. Nou, die cabinebaan lijkt mij toch echt wel ouder. “Ik ben ook 25”, zegt Ayako en Pablo laat er op volgen dat hij 33 is. Ik schiet in de lach. “Ik vroeg niet naar jouw leeftijd”, vertel ik Tomo-i, “maar naar die van de Kachi-Kachi Ropeway!”. Deze blijkt uit 1959 te zijn. Dat komt inderdaad meer in de richting. We eten samen hotou, een soort ‘hotpot’.
OMG, zonet moest ik na het eten met een stel Japanse kerels aan de Nikaido Shochu, een straffe borrel gedistilleerd uit tarwe. Waar of ik vandaan kom? Nederland. Weet je waar ze direct over begonnen? Anton Geesink! Die meen ik in 1964(!) in Tokyo Olympisch judokampioen is geworden. Daar hebben ze het nog over in Japan. Shochu, dat gaat er in als ketellapper. En ze blijven maar doorschenken! Met verlichte geeste schrijf ik derhalve deze weblog. Morgen (maandag) ga ik met de bus en de trein naar Nagano. Vier uur op de trein; lekker slapen… Eigo o hanasu hito wa imasu ka?! :)


JAPANESE BREAKFAST, FUJI-SAN AND TENJO BELL
In my ryokan I can choose between Japanese and western breakfast. Well, I am in Japan, aren't I? So Japanese breakfast it will be. White rice, nori, miso soup, fried fish, a fried egg, two kinds of vegetables, half an apple, one strawberry and green tea. To be eaten with chopsticks, of course. I start with the fried fish, the apple and the strawberry; easy to pick up with the chop sticks. The green tea and the soup are drinkable, except for the pieces of tofu and the strings of sea weed in the soup, of which I am not too fond early in the morning. Which goes for the vegetables as well, I mean, it's like eating endive (Fr. escarole) for breakfast. The biggest problem, however, was eating the fried egg. Did you ever try to pick up an ever so slippery fried egg with chop sticks? 'Chopsticks is the reason the Chinese didn't invent custard' (Spike Milligan).
By train I went to Otsuki and with the local slow train to Fujiyoshida, a small town near the world famous Mount Fuji or, as they say here, Fuji-san. A sacred mountain to the Japanese. With Japan Rail everything is extremely well organized and everything is ever so clean! On the platform is stated where to stand for which carriage. People queue up, no running, no pushing. Obviously it is customary for Japanese to eat on the train. Everybody is eating. And not just a sandwich, but hot meals. They sit down, open their bags and off they go: rice, noodles, vegetables, yakitori, raamen, sukiyaki - the works. In no-time the compartment smelled like a bloody Japanese restaurant. On the other hand: all travel information is announced in Japanese and English. From Fujiyoshida I took the local train to Shimoyoshida. They have a hill there, from which one has a splendid view on Fuji-san. I started climbing but all the little signs are in Japanese. I asked a local woman, walking her dog. She only spoke Japanese but I had this brochure so I pointed at a picture of the temple I was looking for. She chattered away but I didn't understand a word. I might have asked the dog just as well. A pick-up truck pulled over and two men jumped out of the car. They asked the woman what was going on (I think) and then I had three people chattering away in Japanese. I looked at the dog but he wisely looked the other way. I took my Tourist’s Language Handbook out of my pocket and pointed at the Japanese phrase 'I don't speak Japanese'. "Hai, hai" (yes, yes), they apparently realized that. They all pointed in the same direction, so the temple must be that way. The dog gave me one last pathetic look and wandered away. I climbed on, found the temple and the look-out point only to find Fuji-san covered in clouds.
On Saturday I went to Mount Tenjo at Lake Kawaguchiko. I went by bus. When I bought a ticket I told the girl behind the counter that I wanted to get off at the Kachi-Kachi Ropeway. She wrote something down on a piece of paper, handed it to me and said: "Hand this to the driver and you will be OK". And, I must say, the bus stopped at the Kachi-Kachi Ropeway but I guess it would have stopped there anyway. I met Pablo Semadini from Buenos Aires and we first complained to each other about the Japanese language. We went with the ropeway up Tenjo mountain to the look-out point for Fuji-san and the view was magnificent indeed. There was this bell and every now and again people tolled it. We asked two girls what it was all about. It was a wishing bell, explained Tomo-i and Ayako. One looks at Fuji-san, tolls the bell and at the same time makes a wish. Which of course will come true. They explained a few more things to us over lunch, we had hotou, this is like hotpot. Look at the picture of them sitting at the table and notice how Argentinean Pablo holds his chop sticks and how Japanese Ayako holds hers…