Japanse Royalty en Olympische Spelen

Ik zit momenteel tussen Nagano en Sapporo in. In de stad Niigata aan de kust. Aan de kust? Jawel; stervenskoud hier (vijf graden!) en morgen ga ik aan boord van een ferry naar Hokkaido, op weg naar Sapporo. Tochtje met de ferry duurt een uurtje of achttien. Ben met de long distance bus hierheen gereisd, onderweg lag er sneeuw langs de weg en zag ik skipistes. Ik zat dus in Fujiyoshida. Vanuit daaruit met de bus naar Kofu. Dan met de trein naar Nagano. Dit bleek een stoptrein te zijn zeg! Keleren! Dat duurde toch een partij lang. Bijna vier uur. En niks geen zachte stoelen, nee keiharde bankjes. Boeten moest ik (vraag me niet waarvoor). Heel veel scholieren, huisvrouwen en vage kerels (waar ik er vast één van was, hahaha!). In Nagano hangt in het station een loeigroot affiche van de Olympische Spelen van 1998.
Bij het hotel zit een Aziatisch restaurant en daar heb ik ‘nasi goreng’ zien staan. Het water loopt me reeds in de mond. Binnen is het hartstikke donker. De nasi goreng smaakt best lekker. Na al die vis van de afgelopen tijd heb ik wel zin in wat rundvlees. Ik bestel ‘beef satay’. Dat ziet er - in donker althans - heerlijk uit. Het blijkt meer vet dan vlees helaas. Ik probeer de aandacht van het aanwezige personeel te trekken, maar het is er zo donker, dat geen hond je ziet. Ik pak het kaarsje in glas en zwaai ermee heen en weer boven mijn hoofd. Kijk, daar komt een juffrouw aan. Of ik soms een nieuw kaarsje wil? Nee lieverd, nog graag een glaasje bier. Ze begrijpt me niet. Ik pak mijn lege glas en zeg: “Gewoon, nog zo één”. Het kwartje valt niet. Wat een vermoeiend land zeg. “Sapporobier?”, vraag ik voorzichtig. “Sapporo, iie; Asahi, hai!” Asahibier, ook goed. Het is trouwens wel een knappe Japanse juffrouw.
Bij het station op een soort balustrade sta ik foto’s te maken. Ik kijk naar beneden; daar is alles afgezet, enorm veel politie op de been, mensen achter een lint, fotografen in de startblokken - dat zal toch niet voor mij zijn? Plots verschijnen twee mannen in burgerkleding maar ‘met een oortje in’ naast mij. Ze spreken alleen Japans en ze zijn uitermate vriendelijk, maar ik begrijp dat ik daar niet mag staan. Ik probeer er achter te komen wat er aan de hand is. “VIP’s?”, vraag ik. “Hai, hai”. Wie dan? “Emperor”, murmelt er een. “De keizer? Of een prins, of prinses?”. “Hai, prince en princess”. Dat wil ik wel even zien natuurlijk. Ze wijzen mij naar de trap. Die moet ik af. Ik kom uit in een open, volgens mij beveiligde ruimte. Alle mensen aan de overzijde achter een lint met politie en beveiligers ervoor en ik sta gewoon in een soort clean area. Komt er weer zo’n ‘oortje’ naar me toe. Of ik op een taxi sta te wachten. “Nee, op de prinses, hahaha!” Hij ziet de humor er niet van in en hij stuurt mij weg, hoppa, achter het lint. Een brutaal mens heeft de halve wereld, dus ik worstel mij door de mensenmassa naar de persfotografen en ga naast hen staan. Even later komen de Japanse kroonprins Naruhito, kroonprinses Masako en prinsesje Aiko (keizerlijke naam: prinses Toshi) de trap af. Ze blijven even staan, zwaaien stijfjes en vertrekken in een soort minibusje. Sjonge, dan zijn de Oranjes toch wel wat losser hoor.
’s Avonds eet ik voor de zekerheid maar in een ander restaurant, een soort tabe houdai en nomi houdai. Ik zet drie giebelende meisjes en de serveerster op de foto. In Nagano ben ik ook naar de Zenkoji Tempel geweest. Op loopafstand van mijn hotel. Daarna naar de M -Wave, het schaatsstadion van de Olympische Winterspelen 1998. Museumpje bezocht en natuurlijk de ijsbaan zelf. Alles ademt nog OS uit hoor. Wel leuk. Goed, volgende keer vanuit Sapporo. Daar zijn in 1972 de Olympische Winterspelen gehouden. Is Ard Schenk daar toen niet op de 500 meter gevallen?


JAPANESE ROYALTY AND NAGANO OLYMPIC GAMES
I left Fujiyoshida by bus to Kofu. From there by train to Nagano. Four hours on the train but not a very comfortable ride! Wooden seats(!) and the train stopped at every station. That was a very, very long trip among students, house wives and fuzzy characters. Everyone hopped on and off before the wooden seats got the better of them but I had to endure the whole bloody trip for four hours. Anyway, eventually I arrived at Nagano train station where they still have this huge Nagano 1998 Olympic Winter games billboard up against the wall.
Connected to my hotel is an Asian restaurant and on the menu I find nasi goreng! Just the mere thought of Indonesian food makes me drool and it tasted very nice indeed. It is rather dark inside the restaurant, the tables only have a candle in a coloured glass and that's about it. The food has made me thirsty so I would like another beer. I try to attract the attention of a waitress but alas, nobody notices me in the dark. I take the glass with the candle and I wave this above my head. A very pretty waitress appears out of the dark. Whether I would like a new candle perhaps? No love, I would like another beer. She doesn't speak English and she doesn't understand what I want.
I pick up my empty glass and I say: "Another one of these, please".
In the dark she looks at me with a puzzled look on her face.
I point at my glass and say: "Sapporo?" (Which is a Japanese beer).
"Haah! Sapporo - iie, Asahi - hai!" (Ah, Sapporo - no, Asahi (beer) - yes!)
It is a very tiring country now and then. Especially when one is thirsty ;-)
Outside at the back of the station, first floor, I take some pictures. When I look down I see a lot of police, restricted areas (clean areas), photographers - surely not for me? Suddenly two guys in civilian clothes both equipped with an ear plug appear next to me. They only speak Japanese, they are very friendly and I understand that I have to move my bum some other place. I try to find out what's going on.
"VIP's?" I ask.
"Hai, hai!", they nod, they smile and they again invite me politely to move my *ss. Who it is, I ask.
"Emperor", one of them murmurs.
"Emperor? Or prince and princess?"
"Hai! Prince and princess!"
They are still very polite and still smile at me. I nod at them and descend down the stairway. I get to the clean area. Nobody there, just me. Around me police, civilians and photographers behind 'police line - do not cross' ribbons. Everybody looks at me. Another guy with an ear piece comes up to me.
"Honorable sir waiting taxi?" (Yeah right, in a clean area surrounded by police.)
"No, actually I am waiting for the princess".
He eyes me up and down a bit and quickly sends me politely away behind the police ribbons. A few minutes later crown prince Naruhito, crown princess Masako and their little daughter princess Aiko (imperial name princess Toshi) come down the same stairway I came down from. They wait a while, wave in a rigid sort of way at the crowd and depart with their motorcade.
In Nagano I visited the Zenkoji Temple which was just up the street of my hotel and I went by bus to the M-Wave, where all the speed skating, ice hockey, figure-skating and stuff took place during the Nagano Olympic Winter Games in 1998. There is even a little museum. Everything still 'breathes olympic' at the M-Wave. From Nagano I will travel to Sapporo, another spot where the Olympic Winter Games were held. Back in 1972.