Olympische Spelen in Sapporo en skiën in Niseko

In Sapporo wilde ik eerst maar naar de Tourist Information. Maar ja, ’s morgens om zeven uur? Zelfs in Japan niet. Ik ga in de stationshal zitten lezen. Na de heftige ferryovertocht ben ik behoorlijk ‘landziek’: je hebt het gevoel dat alles beweegt alsof je nog op de boot zit. De Tourist Information zou om acht uur open moeten gaan, maar om kwart over acht is er nog geen beweging te zien. Ik loop naar de Tourist Information tegenover de beroemde ‘Clock Tower’. De twee juffen daar spreken wel Engels. Ik wil graag twee dagen skiën. Ze gaan verschrikkelijk voor me aan de slag, zoeken treintijden, skioorden, hotels en ze bellen de weergoden voor sneeuw. Boeken moet ik bij de JR (Japan Rail) Travel Agency. Terug dus. En ik was al zo moe na een nacht op de boot. Ik loop nog steeds met volle bepakking! Alleen de Uzi ontbreekt. Ik sjok naar de JR Travel Agency. Daar staat mij een jonge deerne te woord, die weer geen woord Engels spreekt. Ik barst spontaan in huilen uit, snikkend hang ik over de balie, mijn tranenstroom smelt de sneeuw buiten. Ik word niet goed. Net als ik het dreig op te geven en een directe vlucht Sapporo-Teuge wil boeken, schiet een juffrouw te hulp, die wel Engels spreekt.
Ik spring op de metro en de bus naar het Museum van de Olympische Winterspelen 1972; die zijn in Sapporo gehouden. Ik kom uit de metro en sta de bustijden te raadplegen. Waarschijnlijk straal ik uit, dat ik er geen zak van begrijp, want een meisje komt naar me toe en ze vraagt of ze me kan helpen. “Jazeker, want ik kan geen goede busverbinding vinden”. Zij legt het mij uit. Maar, omdat ze toch dezelfde kant op moet, kan ik het beste bij haar blijven. Dat doe ik met veel genoegen. Bij de halte voor het museum stapt zij ook uit en onze wegen scheiden zich. “See you!”, zegt ze en ze zwaait nog een keer. Ik loop de weg in naar het museum. “See you!”, hoor ik achter mij. Ik kijk om en daar staan drie kleine Japanse mannekes naar mij te grijnzen. “See you!” zeg ik terug. Met hun moeder komen ze achter mij aan; zij gaan ook naar het museum. Ze vraagt waar ik vandaan kom. Ze legt het de kereltjes weer uit. Nederland, nee, dat hebben ze met aardrijkskunde nog niet gehad. Ik struin in het museum rond en ga met de stoeltjeslift naar de top van de Olympische springschans. Onderweg kom ik die kereltjes weer tegen, die juist naar beneden gaan. “See you!”, roepen ze in koor. Boven is een observation deck en daar heb ik een schitterend uitzicht over Sapporo.
Met de trein naar Otaru en dan naar Kutchan. Het is een superlokaal lijntje waar waarschijnlijk nooit een buitenlander op zit. Iedereen kijkt naar me en ze vragen zich zichtbaar af wat ik in hemelsnaam op deze trein moet. Zij zitten er al niet voor hun lol in, dus wat moet een buitenlander dan in deze kansloze trein?! Nou, ik zit er wel voor mijn lol in! Ik bel het hotel; die zouden mij komen afhalen - geloof ik. Ik krijg een mevrouw aan de lijn die uiteraard geen Engels spreekt. Alles went. Ik neem een taxi. Kost me wel een paar stuivers, maar ik wil ook nog graag skiën vandaag. Ik huur ski’s en een complete outfit bij de plaatselijke skiboer. Hoppa, op de lange latten. Ik pak een groene piste (bij ons blauw) om ‘in te skiën’ zeg maar. Halverwege is deze toch een partij steil! Mijn hemel. Later kijk ik op de pistenkaart en blijkt, dat er in deze groene afdaling een stuk zwart zit. Lekker, zo voor de eerste keer (not!) Nou ja, we komen heelhuids beneden. Ik doe lekker rustig aan en ik vermaak me uitstekend. Terug in het hotel ga ik naar de gemeenschappelijk badkamer. Eerst douchen en dan in een groot bad met water van 35 graden. Aaaarrggh! Heet! Maar wel lekker. Ik blijf zitten tot ik verschrompel.
In de bus terug naar het station van Kutchan zit er even achter mij een Amerikaan, die mij vraagt wat al die nummers op het verlichte bord voor in de bus betekenen. Ik leg hem uit, dat hij het nummer op zijn busticket moet vergelijken met het corresponderende nummer op het bord. Daar staat zijn prijs dan bij vermeld. Dat dient hij te betalen bij het verlaten van de bus. “Ticket?”, vraagt hij verbaasd. “Wat voor ticket?” “Als je in Japan op de bus stapt, meestal achterin, dan trek je daar een ticket uit de automaat. Als je de bus verlaat, altijd voorin bij de chauffeur, dan betaal je daar”. Dat wist hij dus niet. “Ik heb geen ticket”, zegt hij benepen. Ik vraag waar hij vandaan komt. “Uit Taiwan”, antwoordt hij. “Je ziet er niet erg Taiwanees uit”, vertel ik hem. “Nee, maar mijn vrouw wel”. Achter een stoel blijkt een klein Taiwanees vrouwtje verborgen te zitten, die nu haar hoofd even het gangpad in steekt en mij vriendelijk toelacht.
Terug in Sapporo ga ik even wat eten. Op tafel staat een apparaatje met een knop. Waar zou dat nou weer voor zijn? Ik vraag het de jonge, knappe in kimono gestoken Japanse serveerster. Waar dat knopje voor is? “You can order me”, zegt ze onschuldig. Dat moet je tegen mij niet zeggen natuurlijk. “Anytime?”, vraag ik. “Yes”, zegt het arme schaap. Verder is ze wel lief en het Suntory-biertje smaakt echt heel lekker.


WANDERING IN SAPPORO AND SKIING IN NISEKO
In a spur of the moment I decided that I wanted to go skiing for the weekend. The tourist information at JR Sapporo Station is closed. Outside I find a travel agency. They really do their best, look up for me where to go, check train time tables, even phone the weather gods for snow and finally book me in a ryokan in Niseko. The train ride has to be booked with Japan Rail (JR), however, so I go back to the station. At JR Travel Agency no-one speaks English. I am about to start crying my eyes out and to book a direct flight from Sapporo to anywhere where they can understand me as a young woman who does speak English helps me out.
By subway and bus to the 1972 Olympic Winter Games Museum. On my way to the museum I walk together with a mother and three little blokes. They want to know where I am from. Holland? That's beyond them. Maybe in a few years time, in a higher grade at school… The museum is very nice to visit. By chairlift I get to an observation deck with a beautiful view on Sapporo.
I went skiing in Niseko. I got there by train from Sapporo back to Otaru and from there with a local slow train to Kutchan. I was the only non-Japanese and I bet everybody was wondering what I was doing in this part of Japan. That's how they looked at me anyway. I call the ryokan and - wait for it - again nobody speaks English. One gets used to everything. I enjoyed myself very much for two days. Lots of space to ski, nice weather, good snow conditions. And every evening in my hotel I go to this immense shared bath tub with 35°C (95°F) hot water. I get in and stay until I am completely shrivelled up.
Back in Sapporo in a restaurant I sit at a table with some sort of button. I ask the young, very pretty waitress who is dressed in a kimono what the button is for.
"You can order me", she explains.
"Anytime?"
"Yes"