Sakura en Okonomiyaki in Osaka

In Japan wil ik nog naar Osaka, Kyoto en Hiroshima. Bij het reisbureau geweest om te kijken wat handig is. Ikumi Chiba helpt mij maar we komen er niet uit. Ze vindt het allemaal prachtig want ze giechelt wat af tijdens onze zoektocht. Ik wil de ‘sakura’ (bloei van de Japanse sierkers) niet missen. Die zou nu in volle gang zijn rond Osaka en Kyoto. Het wordt Osaka.
Ik heb weer gegeten bij dat restaurant met die lieve serveerstertjes, die in wapperende kimono’s door het restaurant rennen. Echt, ze hollen. Dat zou bij ons ‘not done’ zijn maar hier is dat heel normaal. Ik wil hot-pot. “Is dat met beef?”, vraag ik aan de serveerster die gehurkt naast mijn tafel zit. Want ze nemen gehurkt de bestelling op. “Beeb?”, vraagt ze terug. “No, no, pork”. Ik denk even na. Ik ben niet zo’n varkenseter eigenlijk. Mijn nadenken interpreteert zij als onwetendheid: ze denkt dat ik niet weet wat pork betekent. Ze doet haar wijsvinger tegen haar neus en drukt deze omhoog, zodat ze een platte varkensneus krijgt. Het knorren laat ze wijselijk achterwege.
De weg vinden naar mijn verblijf in Osaka was nog een heel geheister. Het was inmiddels donker. Ik had alleen een adres en daar ze hier geen straatnamen maar bloknummers gebruiken, kunnen veel Japanners je ook de weg niet wijzen. Ik schiet de eerste de beste taxichauffeur aan. Die kijkt een tijdje naar het adres en schudt zijn hoofd. Volgende taxi. Ook hij bestudeert het adres aandachtig en hij schudt ook zijn hoofd. Ik geef het niet op. Driemaal is scheepsrecht. De derde taxichauffeur kijkt ook heel lang naar het adres, stapt uit en haalt uit de achterbak een stratenboek van Osaka. Hij weet het wel te vinden. Hij rijdt weg en duikt plots wat vage achterafstraatjes in. Op een kruising stopt hij, stapt uit en loopt in donker zoekend rond. Op mijn hotelbevestiging staat een telefoonnummer en dat belt hij nu. Daar wordt echter niet opgenomen. Hij rijdt langzaam verder. We rijden dan een heel stuk terug - achteruit. Ik kijk stiekem of de taximeter nu ook terugloopt, maar dat is niet het geval. Hij snapt er niets van. Plots stopt hij, stapt uit en vraagt de weg. (Een taxichauffeur die de weg vraagt, hahaha!) We blijken er zowat te zijn. Opnieuw achteruit rijdend levert hij mij keurig af op het juiste adres.
Een deur verderop zit een klein restaurantje. Daar zit geen hond, maar ik moet toch wat eten. De eigenaar/kok spreekt geen woord buiten de deur. Plots zie ik achter een houten afscheiding een paar meiden zitten. Ik steek mijn hoofd om de hoek en vraag of ze misschien Engels spreken. Het blijkt een Chinees restaurant te zijn. “Heb je Foe Yong Hai?” Dat is het eerste Chinese gerecht wat mij te binnen schiet. Dat heeft hij. Dan weet ik tenminste wat ik krijg. Ik raak aan de praat met Junko Satoh, Sadako Ota en Satoko Nanjo. Met moeizaam Engels van hun kant praten we over van alles en nog wat. Waar ik vandaan kom (“America? No? Canada? No? Australia? No? Hmm… England, yes? No?!) Hun rijtje Engelstalige landen is op. Ik teken een kaartje van Noordwest-Europa. Germany? No? France? France! Yes?! No???) Ze geven het op. “Nederland”. “Tulips”, zegt Sadako plotseling en Satoko tekent een molen in de lucht. Wat of ik hier doe, waar ik in Japan al geweest ben, dat het nog te koud is voor de sakura; we praten wat af. Of ik al eens ‘Okonomiyaki’ heb gegeten, vraagt Sadako. “Het is een typisch gerecht uit Osaka”. De volgende dag moest ik met de dames Okonomiyaki eten. Satoko belt dat ze niet kan komen; zij zit nog op kantoor. (In Japan wordt veel langer doorgewerkt dan bij ons.) Met Junko en Sadako eet ik Okonomiyaki en ik moet zeggen, het smaakt voortreffelijk. Het restaurant heeft een aparte benadering van een gezellige sfeer: TL-licht, blauw plastic voor de ruiten, afschuwelijke muziek en ondertussen ook nog de tv aan. We nemen met veel buigen en “arigatou gozaimasu” afscheid. Easy come, easy go.
In het Osaka Castle Park heb ik aan ‘hanami’ gedaan. Ik hoop dat ik het goed schrijf, anders denken jullie misschien dat het Japans worstelen is. ‘Hanami’ betekent ‘het kijken naar de cherry blossom’. Omdat het nog steeds te koud is, is de sakura nog niet 100%. Maar er waren al wel mooie ontluikende sierkersen bij. Overal zaten mensen op grote zeilen te picknicken. Dat is een oud Japans gebruik. Groepen jongeren, families, stelletjes. Heel sociaal gebeuren. Misschien is de sakura in Kyoto al wat verder. Moeten we daar maar eens gaan kijken. Half uurtje met de trein.


SAKURA AND OKONOMIYAKI IN OSAKA
In this country, where I feel very much at home I would like to visit Osaka, Kyoto and Hiroshima before I leave. I wish, however, that I could speak Japanese; it's so bloody tiring to constantly come across situations and people and not being able to make my point.
Ikumi Chiba of the travel agency assists me in finding the best spot for sakura at this moment. She giggles all the time. It is going to be Osaka. It is late and dark when I arrive in Osaka. I ask two cab drivers if they can take me to my hotel but they can't. They don't know how to find the address I am showing them. In Japan, you see, they don't have house numbers like we have, but block numbers. A third cab driver looks at the address, takes a large street map of Osaka out of the boot of his car and nods at me. Off we go. After a while he stops, gets out his car, looks around him, gets back in and drives backwards. I quickly look whether the taxi meter also goes back but it doesn't :-(. He stops and asks someone outside for directions (a taxi driver asking for directions :)). But, driving backwards again, he drops me off at my hotel. I want to give him a nice tip but no way, just the price of the ride.
Across the street I spot a small restaurant. There seems to be nobody there and the owner/cook/waiter doesn't speak any English. At the back three young women have hidden themselves but I spot them anyway and I ask them if they speak English. They do. It appears to be a Chinese restaurant. Did I come all the way to Japan to end up in a Chinese restaurant… The first Chinese dish that jumps to my mind is Foo Yong Hai and yes, he can make that. The three women Junko Satoh, Sadako Ota en Satoko Nanjo wonder where I come from.
“America? No? Canada? No? Australia? No? Hmm… England, yes? No?!"
"North-western Europe", I tell them.
"Germany? No? France? France! Yes?! No???". They give up.
"The Netherlands".
"Tulips", says Sadako suddenly and Satoko draws a windmill in the air.
We talk about Japan, sakura and Japanese food. They explain the difference between saké (rice wine) and shake (salmon), since this is pronounced in a similar way. To me anyway. They ask me if I know okonomiyaki, which I don't. So we make an appointment for the next evening to eat okonomiyaki together. However, the next evening Satoko calls on the phone that she is still at the office and that she can't make it. So I discover okonomiyaki together with Junko and Sadako in a special okonomiyaki restaurant. It tastes very nice, we all drink large beers with it and we enjoy ourselves.
In the Osaka Castle Park I did some hanami. I hope that I spell it correctly, because else you may believe that it is some form of Japanese wrestling. Hanami means 'peeking at the cherry blossom'. It is still rather cold so the sakura isn't 100% yet. Everywhere you go you will find Japanese holding picnics under the cherry blossom trees. Another option - and maybe a better one - could be the sakura in Kyoto. Just thirty minutes by train.