Kyoto en Hiroshima

Van Osaka naar Kyoto gegaan. Ik slaap aan de voet van de KyotoTower. Het weer is knudde. Koud! Regen. Vreselijk. Met de cherry blossom is het hier ook niet denderend gesteld. Eerst heeft de Japanse KNMI overal rondgebazuind, dat het uitzonderlijk warm is geweest en dat de sakura een week of twee eerder zal plaatsvinden dan gebruikelijk. Als iedereen zich daarop heeft ingesteld, blijkt er plots een koufront te liggen, waardoor de sakura twee weken later plaatsvindt dan normaal.
Ben naar de Daigoji tempel geweest. Met de trein naar Yamashina. Ik sta op het perron te wachten. Alleen weet ik niet welke trein ik precies moet hebben. Een lokale of de limited express? Stoppen ze beide op Yamashina of sjeest de limited express er aan voorbij? Ik vraag het een juffrouw voor me in de rij.
“Blijf maar bij mij, want ik moet daar ook heen”, zegt Megumi (zo blijkt ze te heten).
Ik wil wel bij je blijven, denk ik bij mezelf, maar dan moet ik eerst even bellen.
Daarna een stuk met de lokale (kleine) bus. Zonder blikken of blozen worden we de bus in gepropt. Ik hoef me niet eens vast te houden - ik sta hartstikke klem. De sakura is goed hier. Ook kun je het Omoto-Shoin gebouw in, een deel van de Sanboin, de vroegere residentie van de aartsbisschoppen van de Daigo tempel. Schoenen uit en op kousenvoeten verder. De Japanse rotstuin uit 1598 is erg mooi. Fotograferen is daar verboden. Tot geamuseerde verbazing van de Japanse omstanders neem ik - na toestemming - een foto van een Japanse vrouw in traditionele kledij. Een andere toeristische topper is Nijo Castle. Daar heb ik ongeveer anderhalf uur rondgelopen. Nou lijkt dat niet zo’n prestatie, ware het niet dat het die dag regende. Met hordes Japanners en hier en daar een bleekscheet over de paden, hutjemutje, onder moeders paraplu.
Met de Shinkansen (bullet trein) naar Hiroshima. Die is übersnel zeg! Die rijdt niet weg, die stijgt op. Net als bij een vliegtuig, word ik bij vertrek in mijn rugleuning gedrukt. Met een noodvaart (235 km/u) snijden wij het Japanse landschap doormidden. De schoonmaaksters die in roze outfit door de trein lopen, maken eerst een buiging als ze de coupé binnenkomen, net als de conducteur. Binnen twee uur sta ik op Hiroshima. Stuk warmer, meer zon en minder wind. Veel meer voorjaar. Langs de Enko-Gawa rivier staan de cherry blossoms te blossommen; veel voller dan in Kyoto en Osaka.
Ontbijten doe ik hier gemakshalve bij de Mac. Ik wil extra melk en suiker bij mijn koffie.
“San satou”, zeg ik. Dat begrijpt de juffrouw en ik krijg keurig drie suikertjes.
“Eh, also san… eh… miku, miku, eh… mari, mari, eh… san milk”, stamel ik.
De juffrouw kijkt mij met haar Japanse ogen eens doordringend aan en ik krijg drie cupjes melk.
“Hoe heet dit nou in het Japans?”, vraag ik haar terwijl ik een cupje melk omhoog hou.
“Milk”, zegt ze.
“Ja, in het Engels. Maar in het Japans?”
“Milk”, zegt ze weer.
Ik word niet goed. Ik pak mijn moeilijke woordenboekje en zoek ‘melk’ op.
“Miruku!”, kraai ik uit.
“Yes, milk”, zegt ze en ze kijkt me de Mac uit.
In Hiroshima heb ik heerlijk weer gehad. In de zon zeker twintig graden. Prima voor een bezoek aan de A-Bomb Dome en het Peace Memorial Park. De A-Bomb (atoombom) Dome is het monument ter nagedachtenis aan de atoombom, die op 6 augustus 1945 om 08:15 boven Hiroshima - vrijwel recht boven dit gebouw - ontplofte. Vandaar dat dit er nog staat. In een straal van twee kilometer rond dit gebouw was alles weggevaagd. Het Peace Memorial Park is indrukwekkend; strak en ingetogen opgezet. Geen franjes. Er gaat rust en respect vanuit.
Ik ben vlakbij de ryokan een soort gokpaleis binnengelopen. Daar speelde men op pachinko machines. Een soort verticale flipperkast zonder de flippers. Daar gaan onmeunig veel stalen balletjes doorheen. Hoe meer balletjes, hoe meer punten en hoe meer punten hoe meer tegoedbonnen die je dan ergens anders voor geld kunt inwisselen. (Omdat gokken in Japan verboden is en zo wordt dit omzeild.) Door het kabaal van al die kogeltjes was ieder gesprek kansloos. Wat een teringherrie! Er zaten opvallend veel stelletjes, waarvan de vrouw geluidloos tegen de man aan zat te kwaken, hahaha!
Ik zit nu weer in Tokyo. Mijn tijd in Japan zit er bijna op. Als ik a.s. zondag naar HNL vertrek (voor wie de airport codes uit z’n hoofd kent), heb ik toch zo’n vier weken in het Land van de Rijzende Zon rondgezwalkt. Ik had het vreselijk naar mijn zin hier. Sayonara Japan!


KYOTO AND HIROSHIMA
From Osaka I went to Kyoto and the weather hasn't improved at all. Cold and rainy. So the cherry blossom isn't too good here either. To visit the Daigoji Temple I travelled by train to Yamashina. From there in a small and very crowded bus to the temple. The sakura is better here. Inside the temple compound I visited the Omoto-Shoin building, a part of Sanboin, where in days gone by the archbishops of the Daigo Temple used to reside. The Japanese rock garden from 1598 is most impressive and it is not allowed to take pictures. On my way to Nijo Castle I take a picture of a Japanese lady dressed in a traditional formal kimono instead. With the Shinkansen (bullet train) I travelled within two hours to Hiroshima. This train travels at a speed of 235 km/h (146 mi/h). The weather was great! Warm, sunny and hardly any wind. Finally I find the sakura I have been looking for.
In Hiroshima I have breakfast at McDonald's at the train station every day. The other day I wanted extra sugar and milk with my coffee.
"San satou", I say therefore and the girl gives me three sugars. So far so good.
“Eh, also san… eh… miku, miku, eh… mari, mari, eh… san milk”, I stammer.
With her Japanese eyes the girl looks at me pervasively and hands me three of those little milk cups.
"What do you call these in Japanese?", I ask her.
"Milk", she says.
"Yes, in English, but in Japanese?"
"Milk", she tells me again.
I take my small Tourist's Language Handbook out of my pocket and look up the Japanese word for milk.
"Miruku!", I exclaim.
"Yes, milk", the girl says again and looks at me even more pervasively.
A must to visit when one is in Hiroshima of course is the Hiroshima Peace Memorial, often called the Atomic-Bomb Dome or simply the A-Bomb Dome, which is part of the Peace Memorial Park. I get there by tram. The A-Bomb Dome serves as a memorial to the people who were killed in the atomic bombing of Hiroshima at 8.15 a.m. on August 6, 1945. The bomb exploded right over this building, that's why it is still standing. For 2 km (1.2 mi) around it everything else was completely destroyed. The rest of the Peace Memorial Park is considerate yet impressive.
Close to my ryokan I came across this gambling building. Inside I found pachinko machines. It is like a vertical pinball machine without the two flippers. An awful lot of little metal balls sort of rotate inside, fall out and are picked up and put inside again. I didn't understand all of it but the more balls inside, the more points and the more points the more tokens you earn. These tokens can be exchanged for money but not at the same building. You collect your money somewhere else. Because gambling for money is against the law in Japan, in this way they avoid breaking the law. Anyway, because of the amount of running metal balls in each machine and the amount of pachinko machines in this hall, conversations were absolutely out of the question. Goodness gracious, what a bloody noise!
I am in Tokyo again for just a few days and I will leave for Honolulu on Hawaii on Sunday. I have been travelling up and down in Japan for four weeks and I liked it very much here. Very nice, friendly and helpful people. With regret I depart this beautiful country. Sayonara Japan!