Aloha From Hawaii!

Met Northwest Airlines naar Honolulu op Hawaii gevlogen. We komen aan tegen acht uur ’s morgens op zondagmorgen, maar voor mij is het midden in de nacht van zondag op maandag. Tussen Japan en Hawaii zit een tijdverschil van negentien uur! De eerste drie dagen ben ik ook redelijk van de kaart door jetlag.
Voor ontbijt ga ik naar een gaar tentje aan de overkant van de straat. Ik bestel jus en ontbijt.
“Hoe wil je de eieren?”, vraagt de verlopen serveerster.
“Doe maar roereieren”, zeg ik.
Terwijl de niet echt magere kokkin mijn ontbijt afstraft in de keuken, loop ik eens wat rond.
“Honey”, roept mijn vriendin de serveerster, “zoek je het toilet?”.
“Nee hoor, ik loop alleen even wat rond”. Dan is het goed.
Achterin is een soort zaal; eenzaam op een stoel tegen de muur zit een man te slapen. Zouden ze voor wel weten, dat hij hier zit?, vraag ik mij af. Misschien wordt de beste man thuis wel gemist. Ik onderwerp hem aan een nadere inspectie en denk dat hij thuis helemaal niet gemist wordt.
Ik moet wat printen. Ik loop met mijn usb-stick naar de guest services van het hotel. Een alleraardigste jongedame uit Korea vertelt, dat ik tegen betaling in het business centre kan printen, minimale kosten vijf dollar.
“Ik hoef maar drie velletjes te printen”, zeg ik. “Daar ga ik geen vijf dollar voor betalen hoor”.
Ze matst me en neemt mijn usb-stick mee het kantoortje in. Even later verschijnt ze weer.
“Hoe heten de bestanden die u wilt printen?”.
“Eh… geen idee. Ik kom wel even”, bied ik handenwringend aan. Het is tenslotte een hele leuke Koreaanse.
Wij het kantoortje in. Alle bijgedachten die ik inmiddels had verdwijnen meteen: achter de computer zit een dikke negerin naar mijn bestanden te kijken.
“Welke wilt u geprint hebben?”, vraagt ze op barse toon.
“Eh… eh… deze en deze”, stamel ik. Af door de zijdeur.
Ben ook naar het ‘Honolulu International Centre’ geweest. (Nu het Neal S. Blaisdell Centre). Dat is wereldberoemd sinds Elvis Presley daar op 14 januari 1973 een concert heeft gegeven, dat via satelliet in grote delen van de wereld live kon worden mee bekeken. Ik moest buslijn #20 hebben; halte aan de overkant van het hotel. Een half uur later sta ik daar nog. Na drie kwartier komt bus 20 aan rijden. Ik denk erover om een opmerking naar de chauffeur te maken, maar als ik instap blijkt dat een donkergekleurde Hawaiiaanse mevrouw te zijn. En niet zo’n kleintje ook. Om te voorkomen, dat ik de bus word uitgemieterd voor ik goed en wel aan boord ben, slik ik mijn woorden in.
“Wat slik je daar in?”, vraagt de chauffeuse streng.
“Mijn woorden”, piep ik.
Bij het ‘Neal S. Blaisdell Centre’ staat een standbeeld van Elvis, met een plaquette ter herinnering aan zijn optreden in 1973. Via twee openstaande deuren weet ik binnen te komen. Binnen staat een boksring half in de steigers. Ik loop weer naar buiten. Een man staat vissen te voeren en roept naar mij. Wat of ik hier doe.
“Nou, ik kom uit Nederland en ik wilde even kijken in de concert hall waar Elvis in 1973 zijn beroemde optreden verzorgd heeft”.
Dat begrijpt hij wel, maar eigenlijk mag ik hier helemaal niet komen.
“We zijn de boel aan het optakelen voor een martial arts toernooi”.
Dat schiet nogal op zo, met niemand binnen aan het werk en hij de vissen voerend. Hij gooit een korst beschimmeld brood in het water. Als daar vijf vissen aan hangen te lunchen, pakt hij een groot schepnet en vist de hele handel uit het water en gooit ze in een emmer. Daar haalt hij het brood weer uit en gooit dat terug de vijver in. Dit herhaalt hij geruime tijd.
“Wat doe je met die vissen?”, vraag ik hem.
“Die gooi ik daarin”, wijst hij, naar een vijver tien meter verder.
Ik vermoed, dat het martial arts toernooi in Honolulu dit jaar niet van de grond komt.
Een bezoek aan Pearl Harbor mocht natuurlijk niet ontbreken. Het ‘USS Arizona-Monument’ bezocht; de ‘Arizona’ is bij de Japanse aanval in de haven gezonken en ligt daar nu nog, mét ruim 900 opvarenden die daar hun zeemansgraf gevonden hebben. Ook op de USS ‘Missouri’ geweest. Op dit schip hebbende Japanners de overgave ondertekend. De plaats waar dit gebeurde heet nu het ‘Surrender Deck’.
Uiteraard heb ik op het beroemde Waikiki Beach gelegen en ik heb daar in de mintblauwe Pacific gezwommen. Heerlijk weer; hartstikke druk dus.


ALOHA FROM HAWAII!
With Northwest Airlines I arrive at Honolulu Airport at 8.00 a.m. Sunday morning, but for me it is in the middle of the night from Sunday to Monday. Between Japan and Hawaii is a time difference of nineteen hours! The first three days I suffer terribly from jet lag.
For breakfast I go to this little joint at the opposite side of the street. While they cook my breakfast I wander around a bit. In the back sits this guy on a chair against the wall, apparently asleep. I wonder whether they know that this bloke is sitting here. Maybe they even miss him at home. I inspect the guy a little more and I suspect that they don't miss him at all.
With bus #20 I go to the Neal S. Blaisdell Centre. Back in 1973 it was called the Honolulu International Centre and on January 14, Elvis Presley headed his Aloha from Hawaii music concert from here, which was broadcast live via satellite. As a commemoration a statue of Elvis was placed at the Honolulu Centre. Pearl Harbor was on my list as well. I visited the USS Arizona Monument and the USS Missouri. Aboard this vessel the Japanese formally surrendered to the Allied Powers. What else? Ah, yes, I went to Waikiki Beach and swam in the beautifully blue Pacific:-).