“Wyoming?! There ís nothing in Wyoming”

In de staat Wyoming (WY) wonen nog geen 900.000 mensen - het is de dunst bevolkte staat van de VS.
“Daar is ook een reden voor hoor”, vertelt Alicia van de Starbucks in Ketchum mij. “There ís nothing in Wyoming”.
Nou valt dat wel mee, vind ik. Héééle lange wegen zonder een mens tegen te komen (heerlijk); uitgestrekte prairies waar geen mens woont (heerlijk), bergen, sneeuw, rivieren, bisons, cowboys, indianen, en Yellowstone National Park (YNP) (móói!). Kortom: prachtige natuur en weinig mensen. Dat is wat ik zoek en dat ik ook gevonden heb. Ik had van WY zoveel foto’s, dat het lastig kiezen was. Ook nu weer een selectie met opnieuw een beperkt beeld.

In Jackson eet ik een bagel (soort broodje) bij Pearl Street Bagels op 145 West Pearl Avenue. De jongedame die mij helpt heeft werkelijk prachtige, heldere lichtblauwe ogen. Nog nooit zulke mooie lichtblauwe ogen gezien! Ik vraag hoe ze heet.
“McKenzie”, antwoordt ze. “Mijn moeder heet McKenzie van haar meisjesnaam. Mijn ouders hebben mij vervolgens zo genoemd”, legt ze uit. “Als ik met iemand trouw die McKenzie als achternaam heeft, heet ik ‘McKenzie McKenzie’”, filosofeert ze met haar grote lichtblauwe kristallen.

In Guernsey wilde ik naar de Oregon Trail Ruts. Daar kun je letterlijk de uitgesleten sporen zien, die honderden zo niet duizenden huifkarren en (tien)duizenden mensen daar achter gelaten hebben tijdens ‘De Grote Trek naar het Westen’. Onderweg vraag ik waar ik precies moet zijn.
“Richting Guernsey”, zegt mijn informant, “maar niet het dorp in en ook niet de 'Platte River' over. Vlak voor de brug sla je rechtsaf. Een eind verderop zie je vanzelf een bord. Het is wel een ongeplaveide weg hoor”, roept hij me nog na.
“Mijn hele leven is een ongeplaveide weg”, antwoord ik over m'n schouder.
De weg die naar de ‘Oregon Trail Ruts’ voert, is afgesloten met een groot groen hek. Een ketting en een groot hangslot doen vermoeden, dat deze vandaag ook niet meer open gaat. Belachelijk. Zondagmiddag. Dan moet dit toch gewoon open zijn? Ik informeer even later bij de benzinepomp. De juffrouw achter de kassa, snapt het ook niet. Andere locals in de Exxonwinkel beginnen zich er mee te bemoeien, maar ze komen allemaal tot dezelfde conclusie: “We snappen er niets van”. Het zijn wel erg behulpzame mensen hier in Guernsey, alleen schiet je er geen ruk mee op.
In het motel beklaag ik mij bij de receptioniste over het dichte hek naar de Oregon Trail Ruts. Daar snapt ook zij niets van.
“Het hek dicht? Met een ketting? En een slot?”
“Ik ga morgen wel terug”, zeg ik. “Misschien is het dan wel open”.
“Als het hek dan nog dicht is, klim je er gewoon over heen”, beveelt ze.
“Ja, ja. En als er dan een of andere ranger achter me aankomt en op me begint te schieten?”
“De kans dat er iemand achter je aankomt is bijzonder klein”, meent ze. “Mocht dat wel het geval zijn, dan zeg je maar dat Wendy gezegd heeft dat je over het hek moest klimmen”.
“Ik neem aan dat jij Wendy bent?”
“Inderdaad”.
“Maar hoeveel autoriteit heb jij dan? Ben jij parttime burgemeester of de sheriff hier?”
“Nee, maar ik heb een grote mond. En ik ken iedereen…”
“…en iedereen kent jou”, maak ik de zin maar af.
“Precies. Geen gelul - morgen klim je over dat hek”.
Gelukkig was het hek de volgende dag open.

Ik ben ook nog even - nou ja, even - naar het Fort Laramie Historical Site geweest. Een belangrijke handelspost in de cowboytijd en later een belangrijk legerfort. Bij het Visitor Centre heten ze mij hartelijk welkom en ik krijg een plattegrond. Waarom begrijp ik niet, want van Fort Laramie is haast niets meer over.
“Carol komt zo bij je”, zegt de mevrouw achter de balie.
Ik heb niet goed opgelet, want ik begrijp helemaal niet wie zij is. Daar hebben we Carol. Niet echt mager, maar bijzonder vrolijk en een grote, dikke bos roestbruin haar rond haar hoofd.
“Hi, I’m Carol”, zegt ze. Dan is het stil en ze kijkt mij aan.
“Eh… ja, eh…”. Wat moet ik met dat mens? Had ik nou maar beter geluisterd.
“Ben je de eh… gids of zo?”, vraag ik voorzichtig.
“Nee man, bij mij moet je de toegangsprijs betalen!”, giert ze. “En ik ben nogal een nazi wat dat betreft”.
“Ik kom helemaal uit Nederland, dan krijg ik toch wel korting zeker?”
“Niks daarvan. Betalen. Drie dollar!” Ze lacht daarbij hartelijk.
Ik probeer mijn oude truc: “Ik ben vandaag jarig dus ik dacht…”
“Gefeliciteerd. Drie dollar”. Grote grijns. Ze zet haar bril op.
“Begrijpt ze mij wel?’, vraag ik aan de andere twee dames. “Ik probeer voor niks toegang te krijgen, maar volgens mij snapt ze dat niet”. Hilariteit alom.
“Als je een parkpas neemt, slechts tachtig dollar, dan kun je daarmee ook het Teton Park en Yellowstone Park in”, probeert ze.
“Wat kost Yellowstone eigenlijk?”, vraag ik haar.
“Ga je met de auto?” Ik knik.
“Dat kost 25 dollar”.
“Ik kruip wel onder het hek door”, zeg ik en ze lachen daar alle drie smakelijk om. Rare Hollander.
“Nou, komt er nog wat van?”
“De nazi’s hadden andere uniformen”, mompel ik terwijl ik haar drie dollar geef.
“Is die parkpas van tachtig dollar ook geldig in Canada?”, vraag ik. “Ik wil nog naar Jasper National Park”.
“Nee, maar mag ik mee?”, vraagt ze. “Ik wil graag naar Canada. Desnoods in de kofferbak”.
“Hmm, ik heb nog nooit een nazi in de kofferbak vervoerd”, zeg ik samenzweerderig.
Ze schatert het uit. “Hahaha! Dan pakken ze me bij de grens. Maakt niet uit; doe ik het ook voor”.
Ik loop naar de deur.
“Dat is dan twaalf dollar!”, briest ze tegen vier trillende nieuwkomers.
Mooi mens. Als iedereen zo was als zij, was er nergens oorlog.

"WYOMING?! THERE IS NOTHING IN WYOMING!"

The state of Wyoming is the less populated state of the US with about 900.000 people living there.
"There is a reason for that", Alicia of the Starbucks in Ketchum (Idaho) cheerfully explains to me. "There ís nothing in Wyoming!"
I do not quite agree. More than lots of space and not many people - isn't that what I have been looking for all my life? ;-) Anyway, Wyoming (WY) has much more to offer than Alicia wanted me to believe. Vast prairies, snowy mountains, blue skies, rivers, buffalo, cowboys, Indians and Yellowstone National Park. In short: beautiful nature.
I cross the state border between Idaho and Wyoming at Teton Pass and I end up in Jackson Hole, The Last Of The Old West as they put it themselves. I stay in Jackson for the night. At

Pearl Street Bagels at 145 West Pearl Avenue I order a latte with a bagel with a young lady who has magnificent sparkling light blue crystal eyes. I ask her for her name.
"Mackenzie", she replies.
"No, I mean your first name, not your family name".
"Mackenzie ís my first name", she explains. "Mackenzie is my mother's family name and she decided to give this name to me as my first name. So, if I marry someone who is named Mackenzie, my name will be Mackenzie Mackenzie".
I tell her that she has the most extraordinary and most beautiful eyes I have ever seen.
"Lucky me I guess", she smiles at me and hands me my bagel.

In Guernsey I tried to visit the Oregon Trail Ruts. Yes, tried, because when I got there on a Sunday afternoon, I found the gate closed with a chain and a big lock. Back in my motel I ask the receptionist why such a tourist attraction is closed on Sundays.
"Closed? With a chain? And a lock?" She is bewildered.
"I will go back tomorrow. Maybe the gate will be open then", I tell her.
"If the gate is still closed, you just climb over the fence", she orders me.
"Yeah, right. Suppose some ranger comes after me - then what?"
"Chances that someone will come after you are very small and if so, just tell them that Wendy told you to climb over the fence".
"You are Wendy I presume?"
"Yes, I am". She looks at me.
"But who are you to tell me… I mean, what are you? The part time mayor or sheriff or what?", I ask her.
"No, but I have a big mouth. And I know everybody around here…"
"… And everybody around here knows you".
"Spot on! Tomorrow you climb that fence, you hear?!"
Luckily the next day the gate was open.

It was rather a long drive to Fort Laramie (Fort Laramie Historical Site). Once an important trade post and also an important army fort. Three ladies bid me welcome at the Visitor Centre and they hand me a site plan but I do not understand why, because there is hardly anything left of Fort Laramie.
"Carol will be with you in a minute", they tell me.
What? I wasn't paying attention. Carol who? But there she is. Not really slim but ever so happy and with lots of rust-coloured hair.
"Hi, I'm Carol", she says and looks expectantly at me.
"Ah well… yes…", I stammer.

What am I to do with her?

If only I had paid attention earlier on…
"You are the eh… tourist guide perhaps?", I ask carefully.
"No man! You got to pay the entrance fee with me!", she screams with laughter. "And I am rather a Nazi at that point".
"I came all the way from The Netherlands, so surely I get a discount?", I try.
"No way. You got to pay the full amount. Three dollars", she laughs.
I try my old trick: "Today is my birthday so I thought…"
"Congratulations. Three dollars". Big smile. She puts on her glasses.
"Does she understand what I am getting at?" I ask the other ladies. "I try to get in for free but I don't think she understands". They all start to laugh.
"If you buy a park pass which is only eighty dollars, you can also visit Teton Park and Yellowstone Park", she tries.
"What's the entrance fee for Yellowstone anyway?", I ask.
"By car?"
I nod.
"Twenty-five dollars".
"I will crawl under the fence then", I tell them.
"Well?!", Carol asks.
I hand her three dollars while I murmur that the Nazi's had different uniforms.
"Is this park pass you mentioned also valid in Canada by any chance?", I ask. "I also wish to visit Jasper National Park".
"No, but can I come with you?", Carol asks me. "I would like to go to Canada. Even in the boot".
"Hmm, I never smuggled a Nazi in the boot before".
Carol bursts out laughing. "They will get me at the border. Never mind. I'll go for it".
I walk to the exit.
"That will be twelve dollars!", she snorts at four trembling new arrivals.
Beautiful character this Carol. If everyone would be like her, there wouldn't be a war in the world.